#booktalk: Ο Ωκεανός στο τέλος του δρόμου

Gaiman, N. (2013). Ο Ωκεανός στο τέλος του δρόμου. Αθήνα: Σελίνι.
Pages: 221
ISBN: 9786185049102

(/*3*)/\(*ε*\)

Hello people of Earth and beyond!

Γειά σου γλύκε μου άνθρωπε… ή εξωγήινε δεν κάνουμε διαχωρισμούς. Βολέψου. Αυτήν την φορά σου έχω έτοιμο τσάι. Είναι από τις παρυφές του όρους Ζέρεμπ στον μακρυνό γαλαξία Γούνοφ, από τον πλανήτη Ορμπ. Είναι δύσκολο να το βρω στα μέρη σας αλλά ευτυχώς ξέρω έναν τύπο που ξέρει έναν τύπο που ξέρει έναν τύπο. Δοκίμασε και πες μου.

Καταβρόχθησα ένα βιβλίο μόλις τέλειωσε η εξεταστική γιατί άρχισε να χτυπάει το σύνδρομο στέρησης και ήθελα την δόση μου. Αυτό ήταν το βιβλίο «Ο Ωκεανός στο τέλος του δρόμου» του Neil Gaiman.

Σαν βιβλίο σε έπιανε και σε βούταγε στον Ωκεανό του (pun intended) χωρίς να σε αφήσει να πάρεις οποιαδήποτε ανάσα μέχρι να φτάσεις στην τελευταία σελίδα και ο ωκεανός γίνει λίμνη και η λίμνη πισίνα και η πισίνα μια σταγόνα νερό που πέφτει βασανιστηκά από την χαλασμένη βρύση στο μπάνιο. Θέλεις να ξαναβουτήξεις το κεφάλι σου μέσα αλλά τίποτα δεν είναι πλέον το ίδιο.

Η ιστορία ξεκινάει με έναν άντρα που γυρνάει πίσω στο μέρος που ζούσε ως παιδί για μια κηδεία. Μετά το τέλος της κηδείας μπαίνει στο αυτοκίνητο και οδηγάει μέχρι που φτάνει στο τέλος του δρόμου σε μια αγροικία. Από εκεί καταλήγει σε μια λιμνούλα όπου μια κοπέλα όταν ήταν εφτά χρονών την είχε ονομάσει Ωκεανό. Τότε το μυαλό του ανοίγει και αναμνήσεις από όταν ήταν μικρός έρχονται σαν τυφώνας στο μυαλό του.

Είμαστε σαράντα χρόνια νωρίτερα. Ο άντρας είναι παιδί και το παιδί ζει την μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής του μαζί με μια κοπέλα τέσσερα χρόνια μεγαλύτερη του, μπορεί και τετρακόσια, που πρόκειται να ξεχάσει για την υπόλοιπη ζωή του.

Θα μπορούσα να σου πω για το κείμενο καθεαυτό. Να σου πω ότι επιλέγει πρωτοπρόσωπη αφήγηση, η οποία προσδίδει στο κείμενο την αίσθηση της προσωπικής μαρτυρίας και εξασφαλίζει αμεσότητα, πειστικότητα και αληθοφάνεια στην αφήγηση. Χρησιμοποιώντας α’ ενικό σου δίνει την αίσθηση της εμπιστοσύνης προς τον χαρακτήρα και το κείμενο αποκτά εξομολογιτικό χαρακτήρα. Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο ή η ταυτότητα αφηγητή και ήρωα δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι η αφήγηση είναι εστιασμένη στον ήρωα και σε αυτήν την περίπτωση είναι περισσότερο εστιασμένη στην οικογένεια Χεμπστοκ και στα γεγονότα που εκτυλήχθηκαν. Θα μπορούσα να σου πω ότι χρησιμοποιεί αναχρονία, δηλαδή παράβαση της χρονικής σειράς του κειμένου. Ασυμφωνία του χρόνου του αφηγητή με τον χρόνο της ιστορία. Πιο συγκεκριμένα χρησιμοποιεί ανάληψη (flashback), δηλαδή αναδρομική αφήγηση γεγονότων που είναι προγενέστερα από το σημείο της ιστορίας στο οποίο βρισκόμαστε.

Θα μπορούσα να μιλήσω όμως για τον συγγραφέα μιας και αυτό το βιβλίο είναι ένα καταπληκτικό παράδειγμα της γραφής του. Λυρικό, με καταπληκτικές παρομοιώσεις και μεταφορές. Διαθέτει περιγραφές που σε κάνουν να μπαίνεις μέσα στο βιβλίο και να νιώθεις ότι τα βλέπεις όλα τριγύρω σου σαν μια ταινία. Άμα σου το δώσουν να το διαβάσεις χωρίς να ξέρεις ποιος το έγραψε απλά θα αρχίσεις να το δείχνεις βγάζοντας άναρθες κραυγές καθώς θα καταλάβαινες ότι είναι ο Neil Gaiman.

Όμως εδώ είναι ένα διαγαλαξιακό blog και δεν είμαι θεωρητικός της Λογοτεχνίας (ένας πολύ πρόσφατος όρος που χαρακτηρίζει του κριτικούς της λογοτεχνίας αλλά για αυτό θα μιλήσουμε σε ένα άλλο άρθρο). Εδώ και πολλά χρόνια επικεντρωνόμαστε στον αναγνώστη και στην αίσθηση που του δίνει το κείμενο. Oh boy αυτή η αίσθηση. Ήταν μια ζεστασιά που απλώθηκε σε κάθε άκρη του κορμιού μου. Μια φούντωση στα μάγουλα μου. Μια λάμψη στα μάτια μου. Ένας κόμπος στο λαιμό μου. Ήταν απλά υπέροχο.

Τώρα θα αναρωτιέσαι γιατί του έβαλα τρεις πατουσίτσες. Το τέλος δεν με ικανοποίησε καθόλου. Δεν ήταν ότι έγινε κάτι που δεν ήθελα, έτσι κι αλλιώς δεν είναι η δική μου ιστορία για να την πω, αλλά ένιωσα ότι απλά δεν ήταν τέλος για αυτό το βιβλίο. Σαν να το πήραν από αλλού και το εκτύπωσαν καταλάθος στο πίσω μέρος αυτού του βιβλίου. Τελείωνε απότομα. Δεν υπήρχε εξέλιξη του κεντρικού ήρωα. Δεν υπήρχε αυτή η λύτρωση που ήθελα να μου προσφέρει το τέλος αυτού του βιβλίου. Με άφησε ανικανοποίητη και πεινασμένη. Μάλλον για αυτό το book hangover κράτησε μόνο κάτι ώρες πριν πιάσω το επόμενο μου ανάγνωσμα.

Αυτά είχα να πω για αυτό το βιβλίο. Βλέπω πως τελείωσες το τσάι σου. Ωραίο δεν ήταν; Γλυκέ μου μην ανυσηχείς που γίνεσαι μωβ, παρενέργειες είναι επειδή είσαι άνθρωπος και αυτό το τσάι προορίζεται για τους Ουμπ, του κατοίκους του Ορμπ. Θα περάσει σε μια βδομάδα. Τι εννοείς έχεις να πας στην δουλειά; Δεν έχει σημασία. Έλα πήγαινε τώρα γιατί έχω κι άλλα πράγματα να κάνω. Τα λεμέεε. Ααα και άμα δεις αιματάκι την ώρα που κάνεις την ανάγκη σου μην ανυσηχείς από το τσάι είναι. Μην μου γουρλώνεις έτσι τα μάτια σου. Άντε πήγαινε πριν μαυρίσουν όλα και λυποθημήσεις, είναι δυνατό τσάι.

Tootles!