(Μιας και θα λείπω δύο βδομάδες από εδώ θα σας έχω ένα απόσπασμα ή ποίημα για κάθε μέρα μακριά σας…. ή κάθε δύο μέρες γιατί ας είμαστε ειλικρηνείς ποτέ δεν τειρώ κάποιο πρόγραμμα)
«Η κάμαρα είναι γεμάτη μπαλόνια. Μπαλόνια που πετάνε στον αέρα. Η κάμαρα μοιάζει πολύ με την κάμαρα της Άννας, μόνο που δεν έχει έπιπλα. Είναι άδεια. Ο Παύλος στέκεται στη μέση της κάμαρας και φυσάει μέσα σ’ ένα μπαλόνι και το μπαλόνι φουσκώνει, όλο φουσκώνει, κι έχει μάτια, μύτη κι ένα μεγάλο στόμα ανοιχτό. Η Άννα θέλει να φωνάξει στον Παύλο: «Μην το φουσκώνεις άλλο, θα σκάσει». Η φωνή σκαλώνει στο λαρύγγι της και δε βγαίνει, κι ο Παύλος δεν την προσέχει, δεν τη βλέπει. Φυσάει, όλο φυσάει, και η Άννα πάει να τρέξει προς τη μεριά του, όμως τα πόδια της είναι κολλημένα στο πάτωμα, κι όσο κι αν πασχίζει, δεν μπορεί να προχωρήσει. Σαν να ‘ναι, λέει, θάλασσα πηχτή και να πρέπει να κολυμπήσει. Και τότε η Άννα αρχίζει να ουρλιάζει: «Το μπαλόνι μου, το κόκκινο μπαλόνι μου». Και το μπαλόνι κάνει ένα τρομερό μπαμ και σκάει, γίνεται χίλια κομμάτια. Χίλαι γυαλάκια σκορπίστηκαν σ’όλο το δωμάτιο.»
-Ζωρζ Σαρρή, «Τα γενέθλια»
bookitocat.com 
Υπέροχο βιβλίο!!!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο