#article: Ένα βράδυ που ‘βρεχε

Hello people of Earth and beyond!!!

*mic sounds* Εμμμ είναι ανοιχτός αυτό εδώ; *mic sounds* Έναα.. δύοοο. τρία… *κοίταζει δεξιά αριστερά* τέσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσερααα…. ένα δυο τρία τεεεεσσσσσσσερά. Χμμ Δουλεύει.

Γειά σας φίλοι και φίλες είμαι η Ερατώ και θα είμαι ο ξεναγός σε αυτό το τρενάκι συναισθημάτων. Έχετε δει ποτέ μια ταινία με την οποία κλαίγατε για ώρες ατελείωτες; Εγώ έχω δει και πραγματικά… ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ…. δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου.

Αρχίκα να κάνω ένα disclaimer. Οι παρακάτω ταινίες σε κάνουν να κλαις σαν να μην υπάρχει αύριο αλλά.. ΑΛΛΑ… αλλά δεν θα βάλω ταινίες με σκυλάκια ή ζωάκια γενικότερα. Εννοώ μόνο στην σκέψη του Hachiko ή του Marley & Me πεθαίνω ολίγον τι. Πιστεύω ότι οι ταινίες με τα ζωάκια που βιάζουν την ψυχική μας υγεία πρέπει να αποκτήσουν δικό τους ποστ. Τι λέτε εσείς; Γράφτε κάτω ντε!

Let’s the hunger games begin! (more like the crying games…χεχχεχεχεχεχεχε)

Όταν μιλάμε για ταινίες που με έχουν κάνει να κλάψω λες και δεν υπάρχει αύριο, μου έρχεται πάντα στο μυαλό μία από τις ωραιότερες ταινίες που έχω δει. «La vita è bella«, «Η ζωή είναι ωραία», μια δραματική ταινία που εξιστορεί τις περιπέτειες ενός Εβραίου βιβλιοθηκονόμου, του Guido, και του γιου του, του Giosué, σε ένα από τα μεγαλύτερα στρατόπεδα εργασίας. Μέσα από την κωμική όψη που δίνει σε όλα ο πατέρας για να προστατεύσει τον γιο του βλέπεις τις κακουχίες και τις προσπάθειες που καταβάλλει για να μπορέσουν να επιβιώσουν.

Συγκλονιστική σκηνή είναι αυτή που ενώ είχε πεθάνει στην δουλειά ο Guido, κάθισε και έπαιξε για λίγο με τον γιο του επειδή δεν είχε άλλους φίλους, ή παιδιά της ηλικίας του, εκεί τριγύρω.

Η ηθοποιία του Roberto Benigni είναι αυτή που απογειώνει την ταινία αλλά και η καταπληκτική σινεματογραφία της. Απλά σε πιάνει από το κεφάλι και σε κοπανάει μέχρι να μην μπορείς να ανασάνεις και μετά συνεχίζει.

Ας συνεχίσουμε στο ίδιο tempo με την ταινία «The pianist«, «Ο Πιανίστας». Μια ταινία ωδή στην τραγωδία να σου παίρνουν μακριά το ένα πράγμα που σε γεμίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, που για τον Wladyslaw Szpilman ήταν το πιάνο. Βλέπουμε την περιπέτεια του Wladyslaw, ενός Πολωνού Εβραίου, που αγωνίζεται να επιβιώσει από την καταστροφή του γκέτο της Βαρσοβίας του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου.

  Συγκλονιστική σκηνή είναι όταν μένει σε ένα διαμέρισμα που υποτίθεται είναι ακατοίκητο και δεν πρέπει να κάνει ησυχία. Εκεί υπάρχει ένα πιάνο στο οποίο δεν μπορεί  να παίξει. Βάζει τα χέρια του στο αέρα πάνω από τα πλήκτρα και παίζει στον αέρα με το μυαλό του όμως να γεμίζει με μουσική.

Η σκοτεινή διάσταση της ταινίας και η ηθοποιία του Adrien Brody φέρνουν την ταινία σε άλλο επίπεδο και εγώ κλαίω για μια βδομάδα σίγουρα.

Ας αλλάξουμε σταθμό και ας πάμε στην ταινία «Το πράσινο μίλι«. Οι ζωές των φυλάκων στην πτέρυγα των θανατοποινιτών επηρεάζονται από έναν κρατούμενο: έναν θεόρατο μαύρο άντρα που κατηγορείται ότι δολοφόνησε και βίασε ένα παιδί, όμως που έχει ένα περίεργο χάρισμα.

Μια ταινία ωδή στην διαφορετικότητα αλλά και στο πως η εμφάνιση επηρεάζει την κρίση του ανθρώπου.

Συγκλονιστική σκηνή είναι… εμμμ… γενικά όλη η ταινία είναι συγκλονιστική. Να ξέρω ποια είναι συγκλονιστική σκηνή χωρίς να κάνω spoiler. Είναι η σκηνή που πεθαίνει στην ηλεκτρική καρέκλα ένας από τους θανατοποινίτες.

Η γραφή του Stephen King (μιας και είναι βασισμένο στο βιβλίο του) και η ηθοποιία του Tom Hanks, δίνουν στην ταινία την βαρύτητα που χρειάζεται. Αλλά και ο Michael Clarke Duncan αποδίδει τέλεια τον ρόλο του John Coffey. 

Πάμε σε ένα διάλειμμα να φτιάξω το make up μου και επανερχόμαστε οσονούπω. *Insert elevator music*

Επέστρεψα. Ας συνεχίσουμε το πρόγραμμα μας!

Ήρθε η ώρα να πέσουμε σε κάτι πιο μαλακό σαν μια πέτρα. Αυτή η ταινία δεν μιλάει για Ολοκαύτωμα ή για πόλεμο ή για κάτι τέτοιο. Το «P.S. I love you» μιλάει για μια γυναίκα που μόλις έχασε τον άντρα της από καρκίνο. Στα γενέθλια της ανακαλύπτει ότι ο άντρας της της είχε αφήσει 10 γράμματα που θα την βοήθαγαν να καταπραΰνει τον πόνο της και να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή.

Η Holly (που την ενσαρκώνει η Hillary Swank) μπορεί να βρίσκει τρόπο να καταπραΰνει τον πόνο της, τον δικό μας πόνο που προκαλεί ο καταπληκτικός Gerald Butler ποιος θα μας τον καταπραΰνει;

Αυτό και αν ήταν ένα roller coaster συναισθημάτων. Από τα πρώτα λεπτά της ταινίας εγώ έκλαιγα τόσο πολύ που χρειάστηκε βαρκούλα για να μετακινούμαστε στο σαλόνι. Όταν ηρεμούσες διάβαζε ένα άλλο γράμμα και πέθαινες…. ΠΕΘΑΙΝΕΣ.

Σκατά μου τέλειωσαν τα χαρτομάντιλα. *βγάζει το ραβδί* Accio χαρτομάντιλα. *Ένα πακέτο χαρτομάντιλα πετάνε στον αέρα και έρχονται προς το μέρος μου*. Τέλεια *φύσημα μύτης* ας συνεχίσουμε.

Είναι πάντα αυτή η ταινία που προσπαθείς να την αποφύγεις με κάθε κόστος. Την έχεις δει. Ξέρεις τι γίνεται. Δεν θες να την ξαναδείς γιατί αυτό ο κόμπος δημιουργείται στον λαιμό σου κάθε φορά που κοιτάς ακόμα και το εξώφυλλο. Ναι μιλάω για την ταινία «Bridge to Terabithia«. Η ταινία που με έκανε να ερωτευτώ τον Josh Hutcherson by the way.

Η ζωή του Jess Aarons (Josh Hutcherson), ενός παιδιού με πολλά αδέρφια και με μια οικογένεια που με δυσκολία τα βγάζει πέρα οικονομικά, αλλάζει όταν γίνεται φίλος με την καινούργια κοπέλα στο σχολείο την Leslie Burke (AnnaSophia Robb). Μαζί δημιουργούν έναν ολόκληρο φανταστικό κόσμο για να ξεφύγουν από την πραγματικότητα.

Η πιο συγκλονιστική σκηνή, -και αυτή που ζεσταίνει την κρύα σου καρδιά-, είναι στο τέλος και πραγματικά αξίζει να την δείτε για αυτό ακριβώς.

Τέλος θα μιλήσουμε και για μια πιο κοινωνική και ευαίσθητη ταινία. Το «Still Alice» μιλάει για μια καθηγήτρια που μαθαίνει ότι έχει Αλτσχάιμερ. Βλέπουμε την μάχη που δίνει με την ασθένεια και το πως της φέρονται όλοι τριγύρω της.

Να πω την αλήθεια αυτή η ταινία δεν σου φέρνει αυτό το άσχημο κλάμα που θες να κοπανήσεις το κεφάλι σου στο τοίχο. Μπορεί να μην κλάψεις καν αλλά θα έχεις σίγουρα αυτό το σφίξιμο στην καρδιά σου, αυτό το δέσιμο στο στομάχι σου και τον κόμπο στο λαιμό σου που δεν λέει να φύγει με τίποτα.

Συγκλονιστική η ερμηνεία της Julianne Moore, που σε κάνει να νιώσεις ότι νιώθει και να θες να μπεις στην τηλεόραση και να της δώσεις μια τεράστια αγκαλιά.

Και μια εμπορική ταινία που θα επέλεγαν οι περισσότερες κοπέλες και είναι σε όλες τις λίστες αν και εμένα δεν με έκανε τόσο να κλάψω.

«Τιτανικός». Ένα καράβι που θα ταξίδευε μέχρι την άλλη άκρη του ωκεανού. Ένα φτωχό αγόρι με όνειρα. Μια πλούσια γυναίκα χωρίς μέλλον. Μια ταινία ωδή στον έρωτα… Ναι δεν το νιώθω πολύ αλλά θα σας πω τι με έκανε να κλάψω σε αυτήν την ταινία.

Δεν ήταν το ρομάντζο. Δεν ήταν το τέλος (που λίγο πολύ όλοι το ξέρουμε). Αυτό που με έκανε να χύσω μαύρο δάκρυ ήταν η σκηνή που το καράβι γέμιζε νερά και τα κάτω πατώματα είχαν κλείσει χωρίς να αφήνουν κανένα να βγει. Δείχνει μια γυναίκα να βάζει για ύπνο τα παιδιά της. Δείχνει έναν γερούλη να αγκαλιάζει την γυναίκα του. Ξαπλωμένοι. Περιμένουν τον θάνατο που έρχεται. Χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα για να το αποφύγουν. Εκεί κλαίω. Όχι που ο Τζακ πέθανε σώζοντας την Ρόουζ. Όχι για τον τρελό έρωτα που έζησαν. Αλλά για την στιγμή που συνειδητοποιείς ότι η μητέρα με πόνο στην καρδιά βάζει τα παιδιά της για ύπνο για να μην  νιώσουν τίποτα ενώ ξέρει ότι δεν θα ζήσουν την επόμενη μέρα. Ότι όλο το μέλλον τους πάει χαμένο επειδή εκείνη δεν είχε τα λεφτά να πάνε στα πάνω στρώματα αλλά έπρεπε να είναι στα κάτω. Εκεί κλαίω και πονάει τόσο πολύ.

Διακόπτουμε το πρόγραμμα μας εξαιτίας κρίσης κλάματος της παρουσιάστριας. Παρακαλώ αναμείνατε στους δέκτες σας.

*elevator music*

Γκουχου γκουχου. Συγνώμη φίλοι και φίλες. Δεν φταίω όμως εγώ. Αυτά τα κρεμμύδια που καθαρίζει η μητέρα μου ακριβώς δίπλα μου φταίνε.

BONUS CRYING!
Πάτα πάνω στις εικόνες για περισσότερες λεπτομέρειες!

---

Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείτε για αυτήν την προσθήκη στο watching list σας! Και να ξέρετε είναι όλες ταινίες που έχω δει (εκτός από «Νύφες», «Ψυχή Βαθιά» και «My sister’s keeper») άρα σαν υπόσχομαι το κλάμα… το δάκρυ… και την καταστροφή της ζωή σας.

Σας χαιρετάω, λοιπόν, γιατί πρέπει να επιστρέψω στην ανατροφή δράκων και Llama, δεν μπορούν να προσέχουν τον εαυτό τους αυτά τα ζώα, δηλαδή αν είναι δυνατόν. Και τα λέμε στο επόμενο post!

Tootles!