#article: Βρέχει φωτιά στη στράτα μου

Hello people of Earth and beyond!

(Disclaimer: δεν είμαι εγώ στην φώτο αλλά μια κυρία από τις free εικόνες του wordpress)

Όχι δεν βρέχει φωτιά στην στράτα μου, απλά βρέχει… βρέχει καταρρακτωδώς. Δευτέρα σήμερα (αν και εσύ το διαβάζεις την Τρίτη, μην ρωτάς γιατί… άστο να πάει στο καλό) και βρέχει, όπως και έβρεχε όλο το Σαββατοκύριακο. Μπορεί εσένα να μην σου αρέσει η βροχή αλλά εγώ την λατρεύω, εκτός από τους κεραυνούς… αυτούς τους συχαίνομαι!

Η βροχή, λένε κάποιοι -μαζί και εγώ, πάει πολύ με μία κούπα ζεστή σοκολάτα (ξέρεις αυτήν που πετάς πάνω και marshmallow και μυρίζει όλο το σπίτι) και ένα καλό βιβλίο, το τζάκι είναι bonus αν και μια σόμπα κάνει… εγώ προτιμώ την χνουδωτή κουβερτούλα μου να πω την αλήθεια.

Ποιο όμως είναι το καλό βιβλίο το οποίο πάει με την βροχή;

Θέλεις την αλήθεια; Όλα τα βιβλία πάνε με την βροχή, αρκεί να έχει εξώφυλλο και σελίδες και τυπωμένες λέξεις…. ή έστω απλά λέξεις. Όμως άμα ήταν αυτή η απάντηση, θα με ρωτήσεις, γιατί μπήκες στον κόπο Ερατώ να γράψεις αυτό το άρθρο. Αχ έχεις αρχίσει να με εκνευρίζεις, όμως θα σου απαντήσω γλυκέ μου εκνευριστικέ αναγνώστη. Δεν θα μιλήσουμε για το βιβλίο που πάει σε αυτόν τον καιρό αλλά θα μιλήσουμε για βιβλία μελαγχολικά εξαιτίας των οποίων οι ουρανοί και των δικών μας ματιών άνοιξαν και έριξαν καταιγίδες ολόκληρες.

Ναι το βρήκες γλυκέ μου αναγνώστη. Θα μιλήσουμε για τα βιβλία που μας έχουν κάνει (έμενα προσωπικά μιας και πρόκειται να είμαι όσο πιο υποκειμενική γίνεται) να ρίξουμε μαύρο δάκρυ αλλά και άσπρο και μπλε και σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου (ρίχνω λίγο pride για το diversity… τι όχι;…. γέλα μωρέ πλάκα ήταν… πφφφ).

Ας προσπεράσουμε λοιπόν αυτήν την μεγάλη εισαγωγή που ακόμα και τώρα που ξαναδιαβάζω το άρθρο δεν ξέρω γιατί την έγραψα και πάμε στα βιβλία.

Θα ξεκινήσουμε με ένα προσωπικό αγαπημένο το «The Fault in our stars» του αγαπητού (και μισητού) σε όλους μας John Green. Εδώ αρχίζω να γελάω μανιακά και να ξεσπάω σε κλάματα.

«I’m on a roller coaster that only goes up, my friend.»
-Augustus Waters

Δεν ξέρω σε ποιο roller coaster ήταν ο Augustus, αλλά ξέρω σε ποιο roller coaster ήταν τα συναισθήματα μου τα οποία δεν πήγαιναν μόνο πάνω αλλά έπεφταν στον βούρκο με κάθε γύρισμα της σελίδας.

Το βιβλίο μιλάει για την Hazel Grace, μια κοπέλα με καρκίνο στον θυρεοειδή, η οποία το μόνο που γνώρισε στην ζωή της ήταν τα νοσοκομείο. Οι γονείς της, λοιπόν, την πίεσαν να πάει σε ένα group therapy, όπου και γνωρίζει τον Augustus Waters, ένα αγόρι που είχε νικήσει ένα είδος καρκίνου που λεγόταν οστεοσάρκωμα, και τον Isaac, ένα αγόρι που έχει καρκίνο στα μάτια. Ο Augustus και η Hazel περνάνε τον εφηβικό έρωτα, που πρέπει να περάσει ο οποιοσδήποτε νέος της ηλικίας τους, μέχρι που το τρενάκι αρχίζει να κατεβαίνει.

“I’m in love with you, and I know that love is just a shout into the void, and that oblivion is inevitable, and that we’re all doomed and that there will come a day when all our labor has been returned to dust, and I know the sun will swallow the only earth we’ll ever have, and I am in love with you.”
-Augustus Waters

Όχι δεν κλαίω εσύ κλαις. Μην με κρίνεις, διάβασε το και άμα είσαι ένα αναίσθητο κάθαρμα δεν φταίω εγώ (επίσης δεν εννοώ τίποτα από ότι μόλις έγραψα απλά το χρησιμοποίησα για την υπερβολή της κατάστασης *sweats nervously*). Ας συνεχίσουμε.

Θα συνεχίσουμε με άλλο ένα βιβλίο του αγαπημένου μας (πραγματικά θέλω να τον σκοτώσω αυτόν τον άνθρωπο) John Green, το «Looking for Alaska». Εκτός από το κλάμα που έριξα με εκνεύρισε αρκετά αυτό το βιβλίο αλλά κατέληξε να είναι ένα από τα αγαπημένα μου.

“Thomas Edison’s last words were «It’s very beautiful over there». I don’t know where there is, but I believe it’s somewhere, and I hope it’s beautiful.”
― Miles “Pudge” Halter

Δεν ξέρω άμα είναι όμορφα εκεί που πήγε ο Thomas Edison αλλά αυτό το βιβλίο ήταν όντως πανέμορφο. Μπορεί να μην είναι η ιστορία αυτή που σε κρατάει να γυρνάς τις σελίδες σαν μανιασμένος αλλά ο τρόπος γραφής του John Green είναι μαγευτικός και εθιστικός. Σου δημιουργεί μια τέτοια ατμόσφαιρα που όταν γίνει αυτό που θα γίνει απλά είναι σαν να πέφτει ένα πιάνο πάνω σου και τα συναισθήματα σε αγκαλιάζουν.

Το βιβλίο μιλάει για τον Miles Halter, ο οποίος λατρεύει να διαβάζει τα τελευταία λόγια φημισμένων ανθρώπων και έχει κουραστεί την ασφαλή ζωή στο σπίτι του. Τον στέλνουν, λοιπόν, οι γονείς του, μετά από δικιά του αίτηση, οικότροφο στο Κάλβερ Κριν προκειμένου να αναζητήσει αυτό που ο ετοιμοθάνατος ποιητής Φρανσουά Ραμπελέ ονόμασε «The Great Perhaps». Εκεί δεν βρίσκει το «Μεγάλο Ίσως» αλλά βρίσκει μια παρέα που τον δέχεται έτσι ακριβώς όπως είναι, ανάμεσα στην οποία είναι και η Alaska Young. Ευφυής, αστεία και μπερδεμένη, η Αλάσκα θα παρασύρει τον Μάιλς στο λαβύρινθο της και θα τον εκσφενδονίσει προς το Μεγάλο Ίσως.

“I wanted so badly to lie down next to her on the couch, to wrap my arms around her and sleep. Not fuck, like in those movies. Not even have sex. Just sleep together in the most innocent sense of the phrase. But I lacked the courage and she had a boyfriend and I was gawky and she was gorgeous and I was hopelessly boring and she was endlessly fascinating. So I walked back to my room and collapsed on the bottom bunk, thinking that if people were rain, I was drizzle and she was hurricane.” 
― Miles “Pudge” Halter

Γενικά ο John Green γράφει πολύ όμορφα.

Εντάξει ας αφήσουμε τα σαχλά ρομαντικά βιβλία και ας πάμε σε ένα που όντως θα αγγίξει και τις πιο ευαίσθητες χορδές σου. Αυτό είναι το βιβλίο «Το τέρας έρχεται» του Πάτρικ Νες που είναι βασισμένο σε μια ιδέα της Σοβόν Ντάουντ, την οποία δεν μπόρεσε ποτέ να αναπτύξει γιατί ο καρκίνος την πήρε από αυτόν τον κόσμο.

“Your mind will believe comforting lies while also knowing the painful truths that make those lies necessary. And your mind will punish you for believing both.” 
― Patrick Ness, A Monster Calls

Η αλήθεια είναι ότι πόνεσε πολύ αυτό το βιβλίο καθώς μιλάει για ένα θέμα το οποίο αγγίζει όλους μας αλλά δεν το αναπτύσσει σαν ένα κοινωνικό μυθιστόρημα. Σε βάζει μέσα στο μυαλό ενός παιδιού που βλέπει την μητέρα του να πάσχει από αυτήν την τρομερή ασθένεια και να μην ξέρει τι να κάνει.

Η ιστορία μιλάει για τον Κόνορ, ο οποίος κάθε βράδυ από τότε που η μητέρα του ξεκίνησε τις θεραπείες έβλεπε έναν εφιάλτη. Στον εφιάλτη του υπήρχε σκοτάδι και άνεμος δυνατός και ένα ουρλιαχτό και ένα τέρας. Το τέρας εμφανίστηκε λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Έτσι κάνουν τα τέρατα. Δεν ήταν όμως αυτό που περίμενε ο Κόνορ. Αυτό το τέρας δεν είχε καμία σχέση με τους εφιάλτες του, ήταν διαφορετικό. Πανάρχαιο, άγρια. Και ζητάει από τον Κόνορ το πιο τρομακτικό πράγμα απ’όλα. Ζητάει να του πει την αλήθεια.

Ένα μυθιστόρημα ωδή στον πόνο και την απώλεια. Ακόμα και τώρα που γράφω για αυτό νιώθω τον κόμπο να εμφανίζεται στον λαιμό μου. Πραγματικά αξίζει περισσότερο από οτιδήποτε να το διαβάσετε ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα σας καταστρέψει την ημέρα.

Βλέπεις τα σαχλά εφηβικά βιβλία τα οποία κάνουν μια κοπέλα να κλαίει. Μετά βλέπεις ένα σοβαρό βιβλίο που υποτίθεται είναι γραμμένο για παιδιά να την καταστρέφει. Και μετά είναι και αυτό το βιβλίο: «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» της Άλκης Ζέης.

Ο Πέτρος δεν είναι πια μόνος στον δρόμο. Μια γυναίκα πλησιάζει, θα την ρωτήσει τον δρόμο. θα της πει πως χάθηκε. Η γυναίκα, όμως, πλησιάζει σαν να μην τον βλέπει. Είναι κουρελιασμένη και τα μαλλιά της κρέμονται σαν τα ξέφτια της κουβέρτας του παππού. Πάει, σαν υπνωτισμένη, κοντά στον σκουπιδοτενεκέ. Κάτι  φαίνεται έχασε, γιατί ψάχνει τα σκουπίδια. Το βρήκε! Το ‘βγαλε από τα σκουπίδια, το κοίταξε βιαστικά και ύστερα το ‘χωσε στο στόμα της. Μετά ξανασκάλισε και βρήκε κι άλλο… κι άλλο… Η γυναίκα τρώει σκουπίδια!!
-Άλκη Ζέη, «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου»

Τι μπορεί να πει κανείς για αυτό το βιβλίο. Η Άλκη Ζέη μας μεταφέρει στην Αθήνα τον Οκτώβρη του 1940 και μιλάει για ένα αγόρι μόλις εννιά χρονών. Στις 28 Οκτώβρη του 1940 η μητέρα του τον σηκώνει άρον άρον από το κρεβάτι. Γινόταν πόλεμος, έλεγαν όλοι, και οι σειρήνες χτύπαγαν σαν τρελές. Βλέπουμε την ζωή του Πέτρου από το πόλεμο στην κατοχή και στην αντίσταση μέχρι την ελευθέρωση της Ελλάδας τον Οκτώβρη του 1944. Η γραφή της Άλκη Ζέη σου δημιουργεί την αίσθηση ότι βρίσκεσαι και εσύ εκεί μαζί με τον Πέτρο και ζεις ότι ζει εκείνος. Βλέπεις την παιδική αφέλεια και πως αναγκάζεται κάποιος να μεγαλώσει πριν την ώρα του. Βλέπεις τις κακουχίες και τα βάσανα. Και φτάνεις στην λύτρωση, άμα μου επέτρεπε να την ονομάσω, του χαρακτήρα. Ελευθερία.

Σε όλο το βιβλίο ήμουν σε μια ένταση. Θυμάμαι ότι το διάβαζα σε κάτι καλοκαιρινές διακοπές όταν ήμουν γυμνάσιο νομίζω. Με το που τελειώνω το βιβλίο έχω μείνει να κοιτάζω το κενό και να κλαίω. Να κλαίω με όλη την δύναμη που δεν ήξερα ότι είχα. Θυμάμαι που είχε μπει η μητέρα μου με είχε δει και είχε ανησυχήσει. Θυμάμαι που μέσα από αναφιλητά και λυγμούς προσπαθούσα να της εξηγήσω γιατί έκλαιγα. Το θυμάμαι σαν ήταν χτες, τόσο έντονα.

Bonus round:

Θα μπορούσα να βάλω το βιβλίο αλλά δεν το έχω διαβάσει ακόμα. Έχω δει όμως την ταινία και άμα το βιβλίο είναι καλύτερο από την ταινία τότε καλύτερα να μην διαβάσω ποτέ το βιβλίο. Τα δάκρυα όχι δεν μπορούσα απλά να τα συγκρατήσω, αλλά έκλαιγα κάτι μέρες μετά απλά σκεπτόμενη το τι είχα μόλις δει.

Η ταινία μας μεταφέρει στην περίοδο του Β’ Παγκόσμιου πολέμου και μέσα στο σπίτι ενός υψηλόβαθμου αξιωματικού του γερμανικού στρατού. Πρωταγωνιστής είναι ο Μπρούνο, ένα 8χρονο αγόρι και γιος του αξιωματικού, που μετακομίζει με την μητέρα του και την αδερφή του για να μπορεί ο πατέρας του να είναι πιο κοντά στην δουλειά του. Στο καινούργιο σπίτι στην εξοχή, ο Μπρούνο αποφασίζει να εξερευνήσει, παρά τις προειδοποιήσεις της μητέρα του, και βρίσκει έναν φράκτη από συρματόπλεγμα. Πίσω από τον φράκτη βρίσκεται ένα αγόρι της ηλικίας του, τον Σμουλ, και μια φιλία γεννιέται.

Είναι μια έντονη ταινία που σε πιάνει από το κεφάλι και σε κοπανάει πάνω στον τοίχο μέχρι να ματώσεις. Πραγματικά δεν ξέρω τι παραπάνω να πω εκτός από ότι όποτε την έχει η τηλεόραση απλά αλλάζω δρόμο και τρέχω όσο πιο μακριά γίνεται.

Το ταξίδι μας στα βιβλία (και την ταινία) που με έκαναν να κλάψω τελείωσε. Άμα σας άρεσε αφήστε ένα ⭐, κάντε ένα share για να το δουν άλλοι και να έχετε με κάποιον να το συζητήσετε ή απλά αφήστε ένα σχόλιο με τα βιβλία που έκανα εσάς να κλάψετε.

Άμα θέλετε μια movie version πείτε το στα σχόλια και εγώ σας χαιρετώ γιατί πείνασα και πάω να φάω ένα φρουτάκι…. ή ένα sandwich…

Tootles!