Hello people of Earth and beyond!
Δεν θα σας πω γενικά για τα βιβλία που δεν μου άρεσαν γιατί θα φάμε πολλές ώρες από την ζωή μας και δεν χρειάζεται. Άσε που λατρεύω να γκρινιάζω. Θα μιλήσω όμως ειδικά για 5 βιβλία που δεν πίστευα ότι δεν θα μου αρέσουν. Βιβλία που το στόρι φαινόταν πολύ ωραίο αλλά δεν έφτασε στις προσδοκίες μου ή που απλά είχα πολλές προσδοκίες για αυτά τα βιβλία.
Γι αυτό μπαίνω σε ένα βιβλίο με τις προσδοκίες μου στα τάρταρα ώστε να εκπλήσσομαι ευχάριστα ή απλά να μην απογοητεύομαι.
Ας ξεκινήσουμε γλυκά μου παιδάκια!
Magonia της Maria Dahvana Headley
Έχω μιλήσει τόσες φορές για αυτό το βιβλίο ότι δεν μου άρεσε. Υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι (μάλλον θα κάνω μια φουλ κριτική για να σας δώσω να καταλάβετε το γιατί). Το θέμα είναι ότι ήθελα να μου αρέσει. Ήθελα να το λατρέψω. Η ιδέα της ιστορίας φαινόταν τόσο όμορφη αλλά ο τρόπος που αναπτύχθηκε δεν ήταν απλά για μένα. Ήταν αργό. Ήταν μπερδεμένο. Προσπάθησε η συγγραφέας να δείξει έναν διαφορετικό τρόπο γραψίματος και απέτυχε. Προσωπικά το παράτησα μια φορά στην μέση. Μετά το έπιασα ξανά στα χέρια μου με το σκεπτικό ότι πρέπει να το τελειώσω για να έχω ολοκληρωμένη άποψη. Πάλι δεν μου άρεσε. Τώρα σκέφτομαι να του δώσω και μαι δεύτερη ευκαιρία μήπως μπορώ να βρω αυτό που με ενόχλησε. Ένα είναι σίγουρο: το εξώφυλλο είναι πραγματικά ωραίο.
Άγγελος και Δαίμονας της Laini Taylor
Το οπισθόφυλλο είχε πάνω πάνω μία και μόνο φράση: ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ, ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΙ ΕΝΑΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΕΠΕΣΑΝ ΣΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ. ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΚΑΛΟ ΤΕΛΟΣ. Λατρεύω αυτό το taboo και το ψάχνω με την πρώτη ευκαιρία. Τελικά όμως δεν ήταν αυτό που πίστευα. Οι προσδοκίες που είχα για αυτό το βιβλία έκαναν ένα μπλουμ στην άβυσσο και εξαφανίστηκαν. Ξέρετε κάτι; Ξεκίνησε πολύ ωραία. Συνέχισε μέτρια και τέλειωσε με την βουτιά που είπαμε μέσα στην άβυσσο. Από που να το πάρω και που να το αφήσω. Ήταν εκνευριστικό το μπρος-πίσω που έκανε η αφήγηση. Στην αρχή ήταν μπερδεμένο. Κάποια στιγμή ξαναδιάβαζα παραγράφους γιατί δεν είχα καταλάβει τι γινόταν και σε ποιον. Μου άρεσε ο τρόπος που γίνονταν οι διάλογοι και μου άρεσε πόσο smooth ήταν στον να αλλάζει την οπτική γωνία και αυτό έσωσε το βιβλίο κάπως. Τις τελευταίες 20 σελίδες τις πέρασα γρήγορα γιατί απλά ήταν το ίδιο και το ίδιο και το ίδιο. Και κάτι τελευταίο προτιμώ την Καρού πολύ περισσότερο από την Madrigal ακόμα και αν αυτό που είναι spoiler και δεν μπορώ να το πω αλλά ακόμα και αυτό εγώ προτιμώ την Καρού.
Κάτι Χαμογελάει στις σκιές του Ηλία Φουντούλη
Σαν ξεχωριστή ιστορία το κάθε διήγημα ήταν ημιτελής κατά την γνώμη μου. Ακόμα και σε αυτά που αηδίασα αρκετά ήθελα να μάθω το μετά. Μετά τι έγινε; Μετά τι έπαθαν οι χαρακτήρες; Μετά; Βέβαια, δεν μπορώ να ζητάω πολλά από μια ανθολογία διηγημάτων, καθώς η λειτουργίας τους είναι αυτή, να είναι δηλαδή μικρά. Γενικά, το γράψιμο διέφερε από διήγημα σε διήγημα καθώς, όπως εξηγεί στον επίλογο, έχουν γραφτεί σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του. Αυτό μου άρεσε περισσότερο από όλα. Έβλεπες την εξέλιξη του σαν συγγραφέας αλλά εξηγούσε στο τέλος και τα διάφορα ερεθίσματα για την κάθε ιστορία. Απλά περίμενα πολλά περισσότερα από αυτό το βιβλίο και το hype που είχε από την ελληνική κοινότητα. Απογοητεύτηκα λίγο.
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική μου.
Έγκλημα χωρίς δολοφόνο του Χρήστου Θ. Παπαδημητρίου
Η ιδέα του συγγραφέα για αυτό το βιβλίο ήταν πολύ καλή αλλά μάλλον κάπου χάθηκε στην πραγματοποίησή της. Δεν λέω ότι δεν ήταν ωραίο. Και ωραία γραμμένο ήταν και σε έκανε να θες να διαβάσεις κι άλλο. Το θέμα του είναι ότι μετά το τέλος του σε άφηνε ανικανοποίητο. Εγώ προσωπικά ακόμα ψάχνω το γιατί πέθανε το θύμα. Υπάρχουν πολλά κενά στην ιστορία. Πολλά ερωτήματα που δεν λύθηκαν ποτέ. Απλά έχω μείνει με ένα τεράστιο ερωτηματικό. O πρωταγωνιστής ήταν παραπάνω γκρινιάρης από ότι έπρεπε. Και θεέ μου καταλάβαμε από την πρώτη φορά το τραγικό σου παρελθόν μην το επαναλαμβάνεις 100 φορές σε παρακαλώωωω. Η ιστορία είχε πολλές ευκαιρίες να αναπτυχθεί και να φτάσει επιτέλους στην κλιμάκωση της πλοκής, η οποία δεν ήρθε ποτέ. Το τέλος ειδικά απλά με εκνεύρισε παραπάνω. Ναι έκανε την ανατροπή για να σε εκπλήξει αλλά αντί να επιτύχει αυτό απλά με εκνεύρισε. Περίμενα πάρα πολλά από αυτό το βιβλίο και απλά δεν συνάντησε τις προσδοκίες μου.
Καλοί Οιωνοί των Neil Gaiman και Terry Pratchett
Πριν με δολοφονήσετε όλοι για αυτό το βιβλίο έχω σωστούς λόγους που το κατατάσσω εδώ. Αρχικά αυτό το βιβλίο το λάτρεψα. Δεν θα το διάβαζα ξανά, καθώς αρκεί η μία φορά, αλλά το αγαπάω αυτό το βιβλίο. Το θέμα μου ήταν πάλι αυτό το γνωστό με τις προσδοκίες (προφανώς γι αυτό μπαίνει σε αυτήν την κατηγορία). Το βιβλίο έχει πολύ hype και το προωθούν ως το πιο αστείο βιβλίο που υπάρχει. Δεν το συνάντησα αυτό όμως. Μου άρεσε πολύ σαν βιβλίο και ήταν αστείο αλλά όχι όσο λέγεται. Έπρεπε, βέβαια, να πιστέψω ότι πάντα υπάρχει υπερβολή. Έχουμε στηρίξει ολόκληρη διαφήμιση στην υπερβολή. Δεν σημαίνει όμως ότι δεν απογοητεύτηκα. Στην πραγματικότητα οι πρώτες 150 σελίδες με δυσκόλεψαν αρκετά ενώ τις τελευταίες 200 σελίδες απλά τις κατασπάραξα. Η ιστορία κυλούσε αργά. Οι χαρακτήρες έμεναν στάσιμοι. Ακόμα και η πλοκή είχε βαλτώσει. Η πλοκή άρχισε να τσουλάει στις τελευταίες σελίδες (όπου όπως προείπα τις κατασπάραξα). Μην με σκοτώσετε σας λέω μου άρεσε πολύ το βιβλίο αλλά δεν συνάντησε τις προσδοκίες μου.
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική μου.
Αυτά ήταν λοιπόν τα 5 βιβλία που δεν συνάντησαν τις προσδοκίες μου. Μέχρι την επόμενη φορά σας φιλώ.
Tootles!
bookitocat.com 