#booktalk: Έγκλημα χωρίς δολοφόνο

Παπαδημητρίου, Χ. (2016). Έγκλημα χωρίς δολοφόνο. Αθήνα: Μεταίχμιο
Pages: 232
ISBN: 9786180300734

(/*3*)/\(*ε*\)

Hello people of Earth and beyond!

Το βιβλίο «Έγκλημα χωρίς δολοφόνο» του Χρήστου Θ. Παπαδημητρίου μιλάει για την δολοφονία ενός διάσημου διευθυντή ορχήστρας στο Παρίσι το 1966 εν μέσω συναυλίας. Στο χώρο βρίσκεται ήδη ο νεαρός επιθεωρητής Ζακέ, ο οποίος ξεκινάει τις έρευνες αμέσως. Ο Ζακέ θα βρεθεί αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο αίνιγμα της καριέρας του. Ταυτόχρονα βλέπουμε και την ιστορία μιας Εβραίας που ενώ προσπαθεί με την μητέρα της να δραπετεύσει μέσω των γαλλοελβετικών συνόρων αλλά δεν τα καταφέρνει και καταλήγει στο Άουσβιτς.

Το οπισθόφυλλο συγκεκριμένα γράφει: «Ένα συναρπαστικό αστυνομικό μυθιστόρημα που διερευνά τις πιο απόκρυφες πτυχές της ανθρώπινης φύσης και τα ειδεχθέστερα εγκλήματα του Δευτέρου Παγκόσμιου πολέμου».

Η περιγραφή του βιβλίου μου κίνησε την περιέργεια και βρέθηκα να το διαβάζω. Ενώ η ιδέα του συγγραφέα ήταν πολύ καλή, μάλλον κάπου χάθηκε στην πορεία. Δεν λέω ότι δεν ήταν ωραίο βιβλίο. Και ωραία γραμμένα ήταν και σε έκανε να θες να διαβάσεις κι άλλο. Και οι χαρακτήρες είχαν μια εξέλιξη και η ιστορία ξετυλίγεται με «κινηματογραφική ταχύτητα». Το θέμα του είναι ότι το τέλος του σε άφηνε ανικανοποίητο.

Εγώ προσωπικά ακόμα ψάχνω τον λόγο του θανάτου του Μαέστρου Κέρχερ (το θύμα). Υπάρχουν πολλά κενά στην εξέλιξη της ιστορίας που δεν καλύπτονται ποτέ και πολλά ερωτήματα που δεν λύθηκαν ποτέ. Απλά έχω μείνει με ένα τεράστιο ερωτηματικό. Η ιστορία είχε πολλές ευκαιρίες να αναπτυχθεί και να φτάσει επιτέλους στην κλιμάκωση της πλοκής, η οποία δεν ήρθε ποτέ. Σαν να μου πήραν το τελευταίο κομμάτι της πίτσα ενώ το είχα σταμπάρει από την αρχή ένιωσα.

Ο πρωταγωνιστής ήταν υπερβολικά γκρινιάρης. Όταν λέμε υπερβολικά το εννοώ. Είχε ένα τραγικό backstory το καταλαβαίνω αυτό, αλλά το τόνιζε με την πρώτη ευκαιρία. Ναι καταλαβαίνω γιατί το έκανε ο συγγραφέας και ότι ήθελε να τονίσει το τέλος ακόμα παραπάνω για να κάνει τον χαρακτήρα του ακόμα πιο τραγικό. Δεν χρειαζόταν όμως τόση επανάληψη. Ναι καταλάβαμε το πόσο δυνατά χτύπησε η μοίρα την εμπιστοσύνη σου. Οκ φτάνει μέχρι εκεί. Από κάποια στιγμή και έπειτα ήταν σαν απλά να μην ξέρεις τι άλλο να πεις για να γεμίσεις σελίδες.

Περίμενα πολλά από αυτό το βιβλίο και το ότι δεν συνάντησε τις προσδοκίες μου, επαναλαμβάνω, είναι εξαιτίας της εξέλιξης της πλοκής. Σαν γραφή ήταν καταπληκτικό και ευκολοδιάβαστο, έρεε πολύ ωραία σαν βιβλίο και σου θύμιζε ότι οι Έλληνες συγγραφείς μπορούν να γράψουν ωραία. Θα επέλεγα κάποιο άλλο του Παπαδημητρίου και μπορεί να έμπαινε στα αγαπημένα μου. Απλά το «Έγκλημα χωρίς δολοφόνο» δεν μου άρεσε.

Αυτά λοιπόν από εμένα. Άμα το έχετε διαβάσει πείτε μου την γνώμη σας στα σχόλια και άμα ξέρετε κάποιο άλλο βιβλίο του συγγραφέα να μου το προτείνετε.

Εγώ σας χαιρετώ!

Tootles!