#mondays: Σειρές που δεν πρόκειται να συνεχίσω

Hello people of Earth and beyond!

Δευτέρα σήμερα και θα μιλήσουμε για σειρές που έχω διαβάσει το πρώτο βιβλίο (μπορεί και το δεύτερο) αλλά δεν πρόκειται να συνεχίσω. Οι λόγοι είναι απλοί: είτε δεν μου άρεσε το story είτε πρέπει να ψάξω να βρω την συνέχεια αλλά δεν είναι στις προτεραιότητες μου. Η φάση είναι One Broke Bookworm και προτιμώ να αξιοποιήσω τον χρόνο μου σε άλλα βιβλία.

Πριν ξεκινήσουμε να σας ξεκαθαρίσω ότι μιλάμε για καθαρά υποκειμενικές απόψεις και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σας επιτρέπω να αγαπάτε αυτές τις σειρές. Αντιθέτως έχετε και την άδεια μου να προσπαθήσετε να με μεταπείσετε.

Ας ξεκινήσουμε!

Πρώτη κατηγορία αποτελούν σειρές που διάβασα πιο μικρή και δεν πρόκειται να συνεχίσω γιατί έχω μεγαλώσει και δεν πείθει τόσο η γραφή πλέον. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει η παιδική λογοτεχνία ή η εφηβική λογοτεχνία ή κάτι τέτοιο. Απλά πιστεύω ότι σαν 23 χρονών κοπέλα πλέον δεν με εκφράζουν αυτές οι σειρές.

Τα χρονικά του Γκρεγκ Χέφλι (Diary of a Wimpy Kid #1)
του Jeff Kinney

Διάβασα το πρώτο βιβλίο και το δεύτερο όταν ήμουν στο λύκειο. Ακόμα και τότε, ενώ το απόλαυσα και γέλασα με την ψυχή μου, μου φαινόταν πολύ παιδικό. Δεν το παίζω καμιά κουλτουριάρα και υπεράνω (ας είμαστε σοβαροί ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία είναι το «Η Πειθήνια«). Απλά δεν το θεώρησα για μένα και έχω όρεξη να διαβάσω την συνέχεια.

Το ασημένιο δελφίνι (Mermaid Curse #1)
της Louise Cooper

Μια πολύ ωραία ιστορία για μια κοπέλα που ανακαλύπτει ότι είναι γόνος μια γοργόνας. Άμα το συνέχιζα όταν το είχα πρωτοδιαβάσει τότε θα διάβαζα όλη την σειρά. Τώρα απλά δεν με ενδιαφέρει καν να μάθω τι γίνεται στην συνέχεια. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά βέβαια πόσο απεχθανόμουν την πρωταγωνίστρια. Δεν θυμάμαι γιατί, μόνο ότι απλά δεν την συμπαθούσα.

Νέφος θανάτου (Young Sherlock Holmes #1)
του Andy Lane

Το διάβασα στο λύκειο αν δεν κάνω λάθος. Πολύ ωραίο φανφίκτιον αλλά μόνο αυτό ήταν, δηλαδή ένα φανφίκτιον. Δεν είχε λογική πάνω στην ιστορία που όλοι γνωρίζουμε για τον Σέρλοκ και απλά δεν μου άρεσε η σύνδεση. Άμα δεν ήταν «Οι περιπέτειες του νεαρού Σέρλοκ Χολμς» και ήταν «Οι περιπέτειες ενός νεαρού ντετέκτιβ» θα μου άρεσε περισσότερο. Θα ήταν μια καταπληκτική ιστορία και θα είχα όρεξη να διαβάσω και τα υπόλοιπα. Τώρα ούτε ένα ενδιαφέρον.

Δεύτερη κατηγορία σειρών που δεν θα συνεχίσω είναι αυτές που απλά δεν μου άρεσαν. Άνετα θα συγκαταλεγόντουσαν στην λίστα με τα χειρότερα βιβλία της Ερατώς. Στην πραγματικότητα το ένα όντως εκεί μπαίνει. Είναι δηλαδή σειρές που απλά δεν θέλω να συνεχίσω γιατί δεν θέλω να χαλάσω τον πολύτιμο χρόνο μου σε αηδίες. (Ζητώ συγνώμη σε όσους αγαπάνε αυτές τις σειρές)

Magonia (Magonia #1)
της Maria Dahvana Headley

Τόσες πιθανότητες για να γίνει μία από τις αγαπημένες μου σειρές. ΜΑ ΤΟΣΕΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ. Στην πραγματικότητα όμως όχι μόνο δεν συνάντησε τις προσδοκίες μου αλλά έπεσε πιο κάτω και από το έδαφος. Θα σας έλεγα ακριβώς που έπεσε αλλά θα γινόμουν αισχρή. Θα αρχίσω με το να σας πω ότι δεν θυμάμαι τίποτα από αυτό το βιβλίο, αλλά έχω την αίσθηση ότι απλά το παράτησα ενώ μου είχαν μείνει 10 σελίδες. Θυμάμαι όμως πολύ καλά την οργή που έβραζε μέσα μου όταν το διάβασμα και αυτό το συναίσθημα που φώναζε «γιατί σπαταλάω τον χρόνο μου». Έδωσα και δεύτερη ευκαιρία στην σειρά αυτή. Απλά κατάφερα να θυμάμαι γιατί δεν μου άρεσε αυτό το βιβλίο. Δεν έχω καμία όρεξη να διαβάσω και την συνέχεια. (Θα βρείτε μια μικροκριτική εδώ.)

Πενήντα αποχρώσεις του γκρι (Fifty Shades #1)
της E.L. James

Big surprise here. Λες και δεν το περίμενε κάποιος, όλοι αυτό λένε για το «Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι». Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους όμως εμένα δεν με ενδιαφέρει για την συνέχεια της σειράς. Θα σας πω αμέσως γιατί. Δεν φταίνε ούτε οι προκλητικές σκηνές (οι οποίες είναι για το ανδρικό μόριο), δεν φταίει ούτε η λάθος αντίληψη του bdsm (μιας και δεν γνωρίζω καν την σωστή αντίληψη) αλλά φταίει ο τρόπος γραφής. Εκτός από ότι  η James είναι χυδαία, -με τον χειρότερο τρόπο-, δεν γράφει ωραία. Πιστέψτε με δεν φταίει η μεταφράστρια (μια χαρά δουλειά έκανε η κοπέλα) αλλά η ίδια η συγγραφέας. Διάβασα ένα κεφάλαιο και στα αγγλικά το ίδιο απαίσιο ήταν. Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι ρηχοί, χωρίς καμία  βελτίωση. Δεν υπάρχει ανάπτυξη. Δεν υπάρχει τίποτα. Όχι δεν θέλω να δω τι θα γίνει στο τέλος.

Άγγελος και δαίμονας (Daughter of Smoke & Bone #1)
της Laini Taylor

Όπως και στο «Magonia» έτσι και εδώ οι απαιτήσεις ήταν πολλές. Ειδικά από το όνομα πίστευα ότι θα το λατρέψω. Μου αρέσει αυτό το ερωτικό μίσος μεταξύ αγγέλων και δαιμόνων. Στην πραγματικότητα αν και στην αρχή μου άρεσε, όπως συνέχιζε δεν ξέρω γιατί αλλά με ξενέρωσε απεριόριστα πολύ. Αυτήν την στιγμή δεν θυμάμαι τίποτα εκτός από την τελική ανατροπή που με ξενέρωσε τόσο μα τόσο πολύ. Για να διαβάσω την συνέχεια πρέπει να κάνω ένα reread και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ αυτό.

Τρίτη κατηγορία αποτελεί μία σειρά που ακόμα δεν έχω αποφασίσει άμα θέλω να την συνεχίσω ή όχι, αν και έχω όλα τα βιβλία στο σπίτι μου.

Το αστέρι του βορρά (His Dark Materials #1)
του Philip Pullman

Το μόνο μου θέμα είναι ότι δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα από αυτό το βιβλίο. Άρα για να διαβάσω τα υπόλοιπα πρέπει να γίνει reread. Δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να αφιερώσω τον χρόνο μου σε αυτήν την σειρά ενώ δεν θυμάμαι τίποτα από το πρώτο βιβλίο. Πάντα υπάρχει λόγος όταν δεν θυμάμαι κάτι και συνήθως ο λόγος είναι ότι δεν ήταν ενδιαφέρον. Όταν δεν μου αρέσει ένα βιβλίο θυμάμαι γιατί. Όταν μου αρέσει ένα βιβλίο θυμάμαι γιατί. Ακόμα και σκηνές αποσπασματικές βρε παιδί μου. Όταν, όμως, δεν θυμάμαι τίποτα αυτό σημαίνει ότι το βιβλίο κατατάσσεται σε μια κατηγορία αδιαφορίας. Εδώ το συζητάμε πάντως.

---

Αυτά από μένα λοιπόν και μέχρι την επόμενη φορά σας φιλώ.

Tootles!