#article: Γράφοντας…

Hello people of Earth and Beyond!

Το ξέρω ότι σας υποσχέθηκα κριτική και πιστέψτε με θα ανέβει, αλλά μου ήρθε μια έμπνευση την ώρα που έγραφα κεφάλαιο στην ιστορία που γράφω στο wattpad: «Η πεντάμορφη και τα τέρατα» (selfless promo muahahahahahaha).

Έγραφα μία σκηνή και έπιασα τον εαυτό μου να παθιάζεται τόσο πολύ με αυτό που έγραφα που ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή και τα συναισθήματα να ρέουν σαν νερό. Έτρεμε το χέρι μου. Είχε δεθεί κόμπος το στομάχι και είχα αγχωθεί τόσο πολύ, μα τόσο πολύ.

Είχα επικεντρωθεί τόσο πολύ στην σκηνή που έγραφα που μόλις την τελείωσα ένιωθα σαν ένα κομμάτι μου να λείπει. Ένα κενό απλωνόταν στα χέρια μου. Διάβασα, λοιπόν, ξανά αυτό που έγραψα και αμέσως μπήκα μέσα στην ιστορία νιώθοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα.

Το έχετε νιώσει αυτό εσείς; Σας έχει τύχει να κάνετε κάτι τόσο επικεντρωμένα που μετά να νιώθετε ότι η ανάσα σας είναι άνιση και η καρδιά σας χτυπάει σαν τρελή;

Πάντοτε το παθαίνω αυτό με το γράψιμο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα νιώθω τα πιο δυνατά συναισθήματα όταν γράφω. Νιώθω ζωντανή.

Είναι περίεργο συναίσθημα. Είναι περίεργη η κατάσταση γενικά. Αλλά έχω εθιστεί σε αυτό το συναίσθημα. Μάλλον γι αυτό θέλω να γράφω ιστορίες συνέχεια για να νιώθω έτσι, τόσο ζωντανή…  Απλά να νιώθω ολόκληρη.

Το λατρεύω.

Εσείς;