#history: 8 Μαρτίου – Η μέρα της γυναίκας (1/2)

Η 8η Μαρτίου είναι ημέρα άρρηκτα συνδεδεμένη με το εργατικό κίνημα και του αγώνες των εργατριών. Από το 1910 έχει οριστεί σαν η μέρα της γυναίκας εξαιτίας μιας σειράς από ιστορικά γεγονότα.

Ας μάθουμε λοιπόν λίγη ιστορία.

Όλα άρχισαν στις 8 Μάρτη του 1857, όπου εργαζόμενες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατέβηκαν σε απεργία, διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας. Ήταν μια εποχή όπου οι γυναίκες δούλευαν ακόμα και 16 ώρες τη μέρα στα εργοστάσια, ενώ ταυτόχρονα οι μισθοί τους ήταν αρκετά μικρότεροι από των αντρών συναδέλφων του. Στην απεργία, λοιπόν, ζήταγαν 10 ώρες εργασίας, δηλαδή μείωση των ωρών δουλειάς, και ίδιοι μισθοί για τα δύο φύλα. Η απεργία και οι διαδηλώσεις αντιμετωπίστηκαν από τα αφεντικά και την κυβέρνηση με όπλα, με αποτέλεσμα ο δρόμος να βαφτεί στο αίμα των εργατριών.

Ήταν ένα σημαντικό πρώτο πάτημα του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, καθώς έθεσε το ζήτημα του αγώνα κατά των φυλετικών διακρίσεων, κατά της ανισοτιμίας των γυναικών, μαζί με έναν συνολικό αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση.

Οι πρώτες απεργίες εργατριών

Η πρώτη καθαρά γυνακεία απεργία έγινε στην αγγλική πόλη Γουόρτσεστερ το 1804, από εργάτριες που έφτιαχναν γάντια. Ακολούθησαν οι ΗΠΑ με την πρώτη αποκλειστικά γυναικεία απεργία να γίνεται το 1820 στις βιοτεχνίες ενδυμάτων του Νιου Ινγκλαντ, με αιτήματα καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αξιοπρεπείς μισθούς και λιγότερες ώρες εργασίας. Οι απεργίες συνέχισαν. Το 1828 απήργησαν οι υφάντριες στο Ντόβερ, το 1831 οι καπελούδες στην Γαλλία, το 1834 και 1836 οι βαμβακεργάτριες της βιομηχανίας Λόουελ στη Μασαχουσέτη. Οι βαμβακεργάτριες της βιομηχανίας Λόουελ ήταν και αυτές που ίδρυσαν το πρώτο γυναικείο εργατικό σωματείο με αποτέλεσμα τις πρώτες μεταρρυθμίσεις στις συνθήκες εργασίας στην κλωστοϋφαντουργία.

Γενικότερα, οι συνθήκες εργασίες στις βιομηχανίες ενδυμάτων στις μεγάλες πόλεις ήταν αρκετά άσχημες. Ο κίνδυνος πυκαργιάς ήταν πολύ συχνός, ο φωτισμός που υπήρχε ήταν ανεπαρκής και το περιβάλλον αρκετά ανθυγιεινό. Οι εργάτριες αντιμετώπιζαν συχνά πρόστιμα επειδή μιλούσα, γελούσαν ακόμα και τραγουδούσαν. Πρόστιμα έπαιρνα ακόμα και αν τα γαζιά ήταν πολύ σφιχτά ή πολύ χαλαρά.

20.000 εργάτριες κατέβηκαν στο κέντρο της Νέας Υόρκης, τον Φλεβάρη του 1910, σε μια μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση. Για 13 βδομάδες, γυναίκες της ηλικίας 16-25, πραγματοποιούσαν πικετοφορίες κάθε μέρα. Σε αυτές δέχονταν συχνά την επίθεση των αστυνομικών. Παρά τις επιθέσεις οι εργάτριες δεν το έβαλαν κάτω μέχρι να γίνουν συμβιβασμοί στις περισσότερες επιχειρήσεις, πράγμα που έγινε.

Η 8η Μάρτη ως Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας ορίστικες μετά την πρόταση που έκανε η Κλάρα Τσέτκιν, μία από τις μεγαλύτερες γυναικείες φυσιογνωμίες του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, στη Β’ Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών.

Δεν σταμάτησε τίποτα εκεί, ακόμα και αν ένα χρόνο αργότερα 1.000.000 άντρες και γυναίκες τίμησαν την επέτειο με μαζικές συγκεντρώσεις. Οι μάχες δεν τελειώνουν εύκολα.

Στις 8 Μάρτη του 1912, 23.000 εργάτριες εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία της Νέας Υόρκης απήργησαν και ζήτησαν για μια ακόμη φορά 10ωρο, καλύτερες συνθήκες, ίσο μισθό με τους άντρες, κατάργηση της παιδικής εργασίας και δικαίωμα ψήφου, διαδηλώνοντας με το σύνθημα «ψωμί και τριαντάφυλλα».

Αυτοί οι αγώνες συνέχισαν και στην Ελλάδα (Διαβάζω εδώ).

Λίγη ιστορία για μια τέτοια ιστορική μέρα σήμερα. Αύριο θα ανέβει και για τις Ελληνίδες Εργάτριες, stay tuned.

Βιβλιογραφία

Wikipedia
rizospastis.gr