#article: Περί του άγχους και άλλα δεινά

Hello people of Earth and beyond. Καλώς σας βρήκα σε αυτό το ταπεινό blog, να διαβάζετε για μια ακόμα φορά τις λέξεις που επιτίθενται κάθε φορά σε αυτήν την λευκή σελίδα.

Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα θέμα πολύ ευαίσθητο για μένα, το οποίο μόνο που το σκέφτομαι έχω τα αποτελέσματα για τα οποία θα σας μιλήσω. Μπέρδεμα έτσι; Για να μην μακρηγορώ (όπως πάντα), σήμερα θα μιλήσουμε για το άγχος.

Ο όρος άγχος (ή στρες) προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα “ἄγχω”, το οποίο σημαίνει σφίγγω ή πνίγω. Το άγχος, σύμφωνα με την wikipedia, “είναι μια φυσιολογική σωματική και ψυχική αντίδραση σε μια απειλή ή σε μια αίτηση για την αντιμετώπιση απαιτητικών καταστάσεων”. “Όταν κάποιος άνθρωπος” συνεχίζει “νιώθει στρες το σώμα του είναι σε ένταση και ο εγκέφαλος του πυροδοτείται από πολλαπλές σκέψεις”. Δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο, αλλά ας μιλήσουμε πιο πρακτικά για το άγχος (θα μιλήσει η πείρα τώρα xD)

Ο τρόπος που αντιδρά ένας άνθρωπος στο άγχος διαφέρει, όπως και η αιτία του άγχους διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ναι υπάρχουν συγκεκριμένα κοινά πράγματα για τα οποία μπορεί ο κάθε άνθρωπος να αγχωθεί όπως: τα λεφτά, η ώρα, η δουλειά, οι προθεσμίες και τα λοιπά. Υπάρχουν όμως και πολλά διαφορετικά ερεθίσματα που μπορούν να δώσουν το έναυσμα για κρίση άγχους, όπως για παράδειγμα οι άγνωστοι άνθρωποι ή οι κοινωνικές περιστάσεις (κοινωνικό άγχος).

Τι σου προκαλεί όμως μια κρίση άγχους;

Όταν αγχώνεσαι νιώθεις ότι ο αέρα αρχίζει να λεπταίνει γύρω σου. Προσπαθείς να ρουφήξεις οξυγόνο αλλά ποτέ δεν είναι αρκετά. Καταλήγεις στο να μην μπορείς να ανασάνεις. Όλα γύρω σου γυρίζουν. Η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή. Μαύρα στίγματα απλώνονται στο οπτικό σου πεδίο. Θες να κάτσει γιατί τα πόδια σου πλέον δεν σε κρατάνε. Τα μάτια σου αρχίζουν να τσούζουν εξαιτίας ανύπαρκτων δακρύων. Θες να κλάψεις αλλά δεν μπορείς. Θες να κάνεις εμετό αλλά δεν μπορείς. Νιώθεις λες και εκατοντάδες αόρατα χέρια σε χτυπάνε από παντού και απλά κάθεσαι ανήμπορη να κουνηθείς σε μια γωνία μέχρι να περάσει.

Αρχίζεις να σκέφτεσαι όσο πιο χαρούμενα πράγματα μπορείς, τα οποία αμέσως αρχίζουν να αλλάζουν, να παίρνουν μια σκοτεινή τροπή. Το πρόσωπο του αγαπημένου σου αρχίζει να λιώνει, το χαμόγελο στα χείλη των γονιών σου αρχίζει να φθίρεται. Όλα τα χρώματα ξεφτίζουν. Γύρω σου απλώνεται ένα ασπρόμαυρο χάος. Δεν σταματάει εκεί. Ένας πόνος αρχίζει να απλώνεται στα σωθικά σου. Διπλώνεσαι προσπαθώντας να τον σταματήσεις αλλά αυτός είναι τόσο εσωτερικό που ακόμα και το καλύτερο παυσίπονο δεν μπορεί να βοηθήσει. Το κορμί σου αρχίζει να τρέμει. Δεν μπορείς να κρατήσεις ούτε το κινητό σου.

Βάζεις το κεφάλι σου ανάμεσα στα χέρια σου. Παίρνεις αργές ανάσες. Τα μάτια σου δεν αντέχουν άλλο και αφήνουν τα δάκρυα να κυλήσουν σαν χείμαρρος στα μάγουλα σου. Για ένα περίεργο λόγο αυτό σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Πιέζεις τον εαυτό σου να κλάψει κι άλλο. Να αδειάσει από κάθε συναίσθημα. Τρέχεις σε μια γωνία. Το περιεχόμενο του στομαχιού σου αδειάζει χωρίς την θέληση σου. Απομακρύνεσαι αηδιασμένη με τον εαυτό σου.

Κάθεσαι ξανά στην δική σου γωνία. Τα πάντα έχουν φύγει από μέσα σου και στέκεσαι άδεια από συναίσθημα. Ένα μούδιασμα απλώνεται σε όλο το κορμί σου. Δεν νιώθεις πλέον τίποτα και αυτό είναι το καλύτερο που σου έχει συμβεί μέχρι εκείνη την στιγμή.

Μια τέτοια κρίση μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή της ημέρα. Οποιαδήποτε ημέρα της εβδομάδας. Οποτεδήποτε και οπουδήποτε.

Φαίνεται φριχτό γιατί είναι φριχτό αλλά δεν ορίζει την ζωή σου.

ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΤΟΝ ΑΓΧΟΣ ΔΕΝ ΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ.

Είναι κάτι το οποίο πρέπει να αποδεχθείς και να μάθεις να ζεις μαζί του. Μόνο τότε θα μπορέσεις να το χαλιναγωγήσεις. Μόνο τότε θα συμφιλιωθείς μαζί του. Είναι ένας δράκος που σε καίει κάθε φορά αλλά εσύ είσαι ένας πυροσβέστης και σβήνεις την φωτιά κάθε φορά. Είσαι ένας ήρωας και πρέπει να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου σαν ήρωα.

Είσαι ένας ήρωας.

Εγώ πιστεύω ότι είσαι ένας ήρωας.

Ένα κοινωνικό θέμα που απασχολεί όλους μας. Ευχαριστώ για τον χρόνο σας και μέχρι την επόμενη φορά σας φιλώ!