#booktalk: Δολοφονώντας τις σκιές

Λουδάρος, Α. (2011). Δολοφονώντας τις σκιές. Αθήνα: Οσελότος.

Αστέρια: 

Hello people of Earth and beyond και καλωσορίσατε σε ένα ακόμα booktalk. Θα είμαι η οικοδέσποινα σας για σήμερα, και για κάθε μέρα βέβαια. Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα μικρό βιβλίο, 199 σελίδων, που με δυσκόλεψε αρκετά. Δεν είναι άλλο από το «Δολοφονώντας τις σκιές» του Αβέρκιου Λουδάρου.

Σε αυτό το βιβλίο μπήκα χωρίς να γνωρίζω απολύτως τίποτα για αυτό, εξάλλου αποτελούσε δώρο από τον ίδιο τον συγγραφέα και όχι δική μου αγορά. Η άγνοια είναι το καλύτερο δώρο στα βιβλία λένε γιατί δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Διάβασα λοιπόν την περιγραφή από πίσω και ακόμα δεν έβγαλα κάποιο νόημα. Πόσο exciting (ειρωνεία)!

Με το πέρασμα του χρόνου και καθώς οι εφιάλτες επανέρχονταν, διαπίστωσε ότι πίσω από τις σκιές που τον περίμεναν να κοιμηθεί για να εμφανιστούν χορεύοντας μέσα στο μυαλό του, κρύβονταν οι μορφές δικών του ανθρώπων, ακόμα και συνεργατών του, ακόμα και της ίδιας του της μάνας, αυτών που είχαν τους αντίστοιχους ρόλους στην πρώτη ζωή του Φαραώ Τουταγχαμών, όλων όσοι είχαν κάποιο, μικρό ή μεγάλο, μερίδιο στον μηχανισμό εξουσίας. Ξυπνούσε έντρομος με την πίστη ότι όλοι αυτοί δεν θέλουν τίποτα άλλο, πέρα από το να απαλλαχθούν για δεύτερη φορά από τον Τουταγχαμών, για να οικειοποιηθούν τη δύναμή του.

-οπισθόφυλλο

Το βιβλίο μιλάει για έναν μεγαλομαφιόζο, τον Τουταγχαμών, ή έστω έτσι έχει ονομάσει τον εαυτό του, και την ομάδα του. Η ιστορία ακολουθάει τις περιπέτειες τους και τις δολοφονίες τους. Γενικά αυτό είναι το βιβλίο. Τίποτα παραπάνω. Τίποτα παρακάτω.

Δεν είμαι τόσο μεγάλος φαν του βιβλίου. Αρχικά γιατί δεν είμαι φαν αυτού του είδους λογοτεχνίας. Δεν μου αρέσει τόσο το κοινωνικό, το μαφιόζικο και το περίεργο. Ο τρόπος όμως που γράφει ο συγγραφέας ήταν αρκετά ωραίος και αυτό με κράτησε στο να θέλω να το τελειώσω. Οφείλω να ομολογήσω ότι έφτανε λίγο στα όρια της φιλοσοφίας αλλά της φιλοσοφίας από την πλευρά του μαφιόζου, του δολοφόνου. Έβλεπες πως ο ίδιος ο Τουταγχαμών είχε αυτήν την περίεργη και twisted κοσμοθεωρία, που δεν έβγαζε και κάποιο νόημα. Αναρωτιόταν για την φύση του κόσμου, την φύση του ανθρώπου ακόμα και για την ίδια της φύση γύρω του αλλά κατέληγε στο λάθος συμπέρασμα. Αυτό το λάθος συμπέρασμα ήταν σαν να κίνησε όλη την ζωή του και κατέληξε να είναι αυτός που είναι, δηλαδή ένας καρχαρίας των ναρκωτικών. Ήταν σαν να προσπαθείς να μπεις στο μυαλό ενός μαφιόζου και εκείνος τελικά σε έδιωχνε.

Εκτός από το είδος του βιβλίου, με ξενέρωνε και η δομή του. Ενώ ξεκίναγε με μια καταπληκτική δολοφονία μέσω στο μετρό, ξαφνικά πήδαγε μπροστά στον χρόνο και χανόσουν. Εγώ έστω χάθηκα. Δεν είχα καταλάβει ποιος είναι ποιος ή για ποιον μιλάμε. Ακόμα και πως συνδεόταν ο δολοφόνος με το άτομο στο οποίο αναφερόταν πιο μετά. Γενικά σε κάθε κεφάλαιο βρισκόμασταν σε διαφορετικό χρόνο. Ένιωθα ότι διάβαζα μια ανθολογία διηγημάτων βασισμένα στο ίδιο κόσμο και με τα ίδια άτομα. Δεν είχε κάποια συνοχή. Τέλος, και νομίζω αυτό είναι αρκετά θετικό, αυτό που διάβαζα ήταν τόσο παράξενο που απλά δεν μπορούσα να μπω στην ιστορία. Δεν έβαζα τον εαυτό μου στην θέση του πρωταγωνιστή. Δεν μπορούσα να νιώσω ότι νιώθει. Δεν μπορούσα απλά να συγκεντρωθώ στην ιστορία. Εξάλλου φαίνεται αυτό και από το ότι έκανα τρεις βδομάδες να το τελειώσω αν και μόνο 199 σελίδες.

Το τέλος βέβαια με ξενέρωσε άπειρα πολύ. Δεν το περίμενα και δεν το ήθελα με τίποτα να συμβεί, αλλά συνέβη και δεν μου άρεσε καθόλου.

Δυστηχώς, λόγω των 2 αστεριών πρέπει να βάλω και την κλίμακα της ντομάτας.
🍅 : Είχε πολλά κενά αλλά το απόλαυσα

Ναι, παρά όλα αυτά που είπα θα μπορούσατε να θεωρήσετε ότι δεν θα το πρότεινα ή ότι δεν το απόλαυσα. Αντιθέτως, το απόλαυσα αρκετά γιατί, αν και δεν καταλάβαινα τις περισσότερες φορές τι γινόταν, η όλη ατμόσφαιρα με ιντρίγκαρε και ήθελα να πάρω άλλη λίγη δόση και άλλη λίγη δόση από αυτόν τον περίεργο κόσμο. Επίσης όλα αυτά δεν είναι φαντασία, είναι κάτι το οποίο μπορεί να γίνεται κάτω από την μύτη μας χωρίς να το γνωρίζουμε. Είναι πραγματικότητα. Είναι γύρω μας. Μπορεί και αυτό να μου έριχνε λίγο την διάθεση να το συνεχίσω.

Για όσους τους αρέσει αυτού του είδους η λογοτεχνία μπορεί να το απολαύσουν. Απλά για μένα δεν είναι τόσο «my cup of tea», όπως λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι.

Άμα σας άρεσε σχολιάστε από κάτω την γνώμη σας και ποια σημεία σας άρεσαν, μήπως το δω και εγώ με διαφορετικό μάτι αλλά και να δουν όσοι διαβάσουν αυτό το booktalk ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά. Προφανώς στο διάβασμα δεν υπάρχει μία πλευρά αλλά πολλές. Σε άλλους αρέσει αρκετά. Σε άλλους όχι και τόσο. Αλλά ξανά τονίζω: ο τύπος γράφει πολύ ωραία. Αξίζει να το διαβάσετε μόνο για τον τρόπο γραφής. Πραγματικά.

---

Αυτά από εμένα μπουρεκάκια μου. Οι απόψεις μου. Το ανάγνωσμα μου. Αυτά.

Τώρα ψάχνω καινούργιο βιβλίο και έχω 40 αδιάβαστα στην βιβλιοθήκη μου να επιλέξω. Τέλεια… (αυτό είναι ειρωνικό για όσους δεν το έπιασαν)

Μέχρι την επόμενη φορά σας φιλώ.