#booktalk: Φλογισμένη Σελήνη

  Giardinelli, Μ. (1998). Φλογισμένη Σελήνη. Αθήνα: Όπερα.

Μια μέρα καθόμουν στην βιβλιοθήκη χωρίς να έχω κάτι να κάνω, καθώς πλησίαζε η ώρα να σχολάσουμε και η δουλειά είχε βγει, τότε το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα βιβλίο με προκλητικό υπερβολικά πορτοκαλί εξώφυλλο. Το έπιασα στα χέρια μου και κοίταξα το οπισθόφυλλο να δω περί τίνος πρόκειται.

«Λιπόσαρκη, με πολύ μακριά πόδια, έμοιαζε ταυτόχρονα περήφανη και φοβισμένη με τα στηθάκια της που μόλις είχαν αρχίσει να ξεμυτίζουν κάτω από την άσπρη μπλούζα. Ο Ραμίρο την κοίταξε και κατάλαβε ότι θα είχε προβλήματα. Η Αρασέλι δεν θα ήταν πάνω από δεκατριών ετών».

Αυτό έγραφε μόσο στο οπισθόφυλλο και κλονίστηκα υπερβολικά πολύ. Έπρεπε να το διαβάσω γιατί αποκλείεται να είναι αυτό που πιστεύω ότι είναι. Τελικά, ήταν πολύ χειρότερο από ότι νόμιζα…. πολύ… πολύ.. χειρότερο.

Το γράψιμο του συγγραφέα ήταν πολύ λυρικό για αυτό που έγραφε και ενώ κάποιες φορές πήγαινε αρκετά αργά άλλες φορές έτρεχε με απίστευτη ταχύτητα. Η πλοκή ήταν εντελώς flat. Εκτός από κάποιες ανατροπές καθαρά για να κρατήσει το ενδιαφέρον δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Το θέμα του είναι ο βιασμός και η δολοφονία ενός ανήλικου κοριτσιού και προφανώς δεν κατηγορούμε τις ορμές μας αλλά την φλογισμένη σελήνη και την ζέστη. Πραγματικά μην το διαβάσετε. Ήταν εκνευριστικό, αποκρουστικό, ενοχλητικό και αρκετά αδιάφορο. Άμα δεν έθιγε ένα τέτοιο ευαίσθητο θέμα, απλά θα πέρναγε αδιάφορο.

Έκανα δύο μέρες να το διαβάσω και δεν έχω μετανιώσει τόσο πολύ για ανάγνωση βιβλίου. Πιστέψτε με. Βέβαια, άμα σας άρεσε τότε γούστα είναι αυτά, αλλά όχι it’s not my cup of tea. Δεν είναι καν cup of tea, είναι περισσότερο ουροδοχείο αλλά οκέι!

(Disclaimer: Spoilers are about to happen. Άμα θέλετε να το διαβάσετε παραλείψτε αυτήν την, όχι και τόσο, βιβλιοκριτική, περισσότερο παρουσίαση, βιβλίου. Εγώ, βέβαια, σας προτείνω άμα έχετε τόσο μεγάλη κάψα να το διαβάσετε, απλά δείτε τα σπόιλερς παρακάτω και μην μπείτε καν στον κόπο. Δεν αξίζει την ώρα σας. Απλά μη…)

Η ιστορία ακολουθάει τον νεαρό Ραμίρο Μπερνάντες που επιστρέφει στην Αργεντινή μετά από οκτάχρονη απουσία για σπουδές στο Παρίσι. Κάπως καταλήγει (μάλλον τον καλέσανε για καλωσόρισμα; πουθενά δεν λέει) στο σπίτι ενός οικογενειακού φίλου Γιατρού, γνωστός του πατέρα Μπερνάντες αν και ποτέ δεν διευκρινίζει πόσο στενός φίλος ή πόσο καιρό φίλος, απλά επαναλαμβάνει ότι είναι γνωστοί με τον πατέρα του Ραμίρο και ο Ραμίρο του φέρεται σαν απλός μακρινός γνωστός…, -δεν ξέρω τι φάση. «Σε αυτό το δείπνο γνωρίζεται με την νεαρή και πολύ ελκυστική Αρασέλι» ακριβώς έτσι το γράφει στο goodreads, ενώ πριν λίγες γραμμές είχε γράψει ότι ήταν 13 χρονών. Μόνο από την περιγραφή έπρεπε να το αφήσω κάτω αλλά το διαβολάκι μέσα μου φώναζε διάβασε το θα έχει πλάκα και το αγγελάκι συμφωνούσε με την πρόφαση ότι θα ήταν καταπληκτικό booktalk.

Η Αρασέλι, λοιπόν, είναι η δεκατριάχρονη κόρη του γιατρού για την οποία ο καλός μας Ραμίρο έχει τρυφερά συναισθήματα και κάτι όχι τόσο τρυφερό στο παντελόνι του. Κατηγορώντας την πανσέληνο και την ζέστη ότι τον απορρυθμίζουν (δεν κάνω πλάκα ακόμα και στην περιγραφή γράφει: Η πανσέληνος και η ζέστη απορρυθμίζουν τον Ραμίρο που επιχειρεί κάτι το οποίο ποτέ στο παρελθόν δε θα είχε σκεφτεί…), αρχίζει να σκέφτεται την Αρασέλι πιο ερωτικά (ΕΙΝΑΙ ΔΕΚΑΤΡΙΩΝ ΧΡΟΝΩΝ) και να ερεθίζεται (ΟΝΤΩΣ ΤΩΡΑ). Έτσι όταν πάει να φύγει, εκμεταλευόμενος την καλοσύνη του Γιατρού, μπουκώνει επίτηδες το αυτοκίνητο για να τον καλέσουν στο σπίτι τους να κοιμηθεί. Εντάξει μέχρι εδώ, φίλοι και φίλες, θα μπορούσε κανείς να πει ότι όλο αυτό μπορεί απλά να εξελιχθεί σε ένα πλατωνικό ενδιαφέρον ή έστω σε ένα γλυκό ρομάντζο (ακόμα και αν η κοπέλα ήταν ΔΕΚΑΤΡΙΩΝ χρονών και ο τύπος ΤΡΙΑΝΤΑ ΚΑΤΙ).

Δεν μπορεί να κοιμηθεί και τριγυρνάει. Περνάει από το δωμάτιο της νεαρής Αρασέλι και κάθε άντρας θα κρυφοκοίταζε, μπορεί και να την έπαιζε λίγο(συγνώμη για την έκφραση αλλά παρακαλώ δείτε για τι βιβλίο μιλάμε). Όχι ο Ραμίρο. Ο Ραμίρο οδηγείται από την πανσέληνο και την ζέστη, -και κανένα κάλο στον εγκέφαλο μάλλον-, στο να βιάσει την νεαρή κοπέλα. Ναι καλά ακούσατε, ο Ραμίρο βίασε το μικρό κορίτσι, αλλά περιμένετε έχει κι άλλο: ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ.

~Face Palm No1~

Κατηγορώντας συνεχώς το φεγγάρι για τις πράξεις του, πάει να φύγει από το σπίτι και να πάει στην Παραγουάη για να μην τον πιάσουν ποτέ. Πολύ έξυπνο σχέδιο φίλε. *slow clapping*

~Face Palm Νο2~

Ο γιατρός εμφανίζεται μεθυσμένος μπροστά στον Ραμίρο και του ζητάει να πάνε να πιούνε. Δεν δέχεται. Ο άλλος τον πιέζει. Καταλήγει να τον παίρνει μαζί του, ενώ έχει μόλις βιάσει και δολοφονήσει την κόρη του. Γίνονται κάτι βλακείες στην μέση (πραγματικά ήθελα να το κλείσω και να γυρίσω στο Lady Midnight αλλά μια και φάγαμε τον γάιδαρο στην ουρά θα κολλήσουμε;), δηλαδή τους σταματάει η αστυνομία, περνάνε από το σπίτι του Ραμίρο να πάρει τα πράγματα του μιας και θα ξέφευγε από την αστυνομία και τα λοιπά. Προφανώς όμως ο Ραμίρο είναι πιο έξυπνος από ότι δείχνει (#not). Του έρχεται η ιδέα να βάλει τον αναίσθητο πλέον γιατρό (τον είχε χτυπήσει στο κεφάλι μην ρωτάτε γιατί) στο τιμόνι και να τον ρίξει στο ποταμό να πνιγεί για να ρίξει σε εκείνον την ευθύνη του θανάτου της κόρης του. Δηλαδή την βίασε, την σκότωσε και από τις τύψεις αυτοκτόνησε… Nice plan *thumbs up* (#not)

~Face Palm No3~

Πάπαλα ο γιατρός λοιπόν. Επιστρέφουμε στο σπίτι του. Πρωί. Επισκέψεις. Ποιος είναι άραγε; Η Αρασέλι βεβαίως βεβαίως!

~Face Palm No4~

Rising from the dead ή πιο συγκεκριμένα δεν είχε πεθάνει ποτέ απλά είχε χάσει τις αισθήσεις της από την πίεση των χεριών του στον λαιμό της. Είχε ένα μαύρο μάτι από το ξύλο που της έριξε, πραγματικά πως το εξήγησε αυτό στην μητέρα της. Την βαράς ρε ανθρωπέ μου και την βιάζεις και την πνίγεις και χάνει τις αισθήσεις της, δεν σου πέρασε ποτέ από το μυαλό να κοιτάξεις ΤΟΝ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΤΟΝ ΣΦΙΓΜΟ ΤΗΣ; Γενικά ο Giardinelli παραλήπτει τόσες λεπτομέρειες στην ιστορία που απλά θεώρησα ότι δεν έγραψε την επιβεβαίωση. Τελικά απλά δεν υπήρχε επιβεβαίωση, γιατί όταν σκοτώσεις κάποιον δεν κοιτάς άμα είναι όντως νεκρός αλλά φεύγεις τρέχωντας να μεταναστεύσεις στην Παραγουάη και σκοτώνεις και τον πατέρα.

~Face Palm No5~

Η κοπέλα του εξήγησε ότι δεν είπε τίποτα στην μητέρα της και ότι λάτρεψε αυτό που της έκανε (τύφλα να έχει η Λολίτα). Είναι απο αυτές μάλλον που φωνάζουν «άφησε με» και στριγκλίζουν «όχι» και κλαίνε, όταν του αρέσει το σεξ. Και βέβαια τι πιο ερεθιστικό από το να σε πλακώνουν στο ξύλο ή από τον να χάνεις τις αισθήσεις σου από τον πόνο. Προφανώς! Τι εσάς δεν σας αρέσει αυτό; Ντροπή… Shame Shame Shame!

~Face Palm No6~

Εκτός αυτό, το πραγματικό πτώμα βρίσκεται (όχι εντάξει ο γιατρός είναι όντως νεκρός) και στην ολονυχτία ο Ραμίρο οδηγείται από την όχι τόσο αθώα Αρασέλι στο δάσος και το κάνουν με την πλάτη τους σε ένα δέντρο (face palm No7).

Η Αρασέλι ακούμπησε στον κορμό του δέντρου που έγερνε ελαφρώς. Ανάσαινε λαχανιασμένα. Πέρασε τα χέρια της στους μηρούς της, απαλά, υπαινικτικά, από πάνω προς τα κάτω. Η ανάσα της έγινε γρηγορότερη. Ανάσαινε με το στόμα μισάνοιχτο. Ο Ραμίρο παραδέχθηκε ότι τον ερέθιζε. «Έλα» του είπε, σηκώνοντας τη φούστα. Ο Ραμίρο πήγε να εκραγεί όταν είδε ότι δεν φορούσε τίποτα κάτω από το φόρεμα. Το φύλο της ήταν υγρό. Λύγισε τα πόδια της και ο Ραμίρε μπήκε μέσα της μ’ένα μουγκρητό ζώου, επαναλαμβάνοντας τ’ όνομα της, Αρασέλι, Αρασέλι, θεέ μου, θα με τρελάνεις, Αρασέλι. Σάλευαν άγρια, αγκαλιάζονταν, σαν μέταλλα που συντήκονται στο χωνευτήρι, με βάναυσα χάδια. Τα χέρια της καρφώθηκαν στην πλάτη του. Ο Ραμίρο ένιωθε τη γλώσσα της, τα δόντια της να τον δαγκώνουν στο αφτί, να τον γλείφει, να του σαλιώνει τον λαιμό, ενώ και οι δύο βογκούσαν από ηδονή.

-Φλογισμένη Σελήνη, σ. 92 (υπενθυμίζω ότι είναι ένας τριαντάρης με μία δεκατριάχρονη

Βγαίνει γρήγορα η ετυμηγορία ότι είναι φόνος. Ανακρίνονται όλοι. Εδώ ο συγγραφέας δεν δίνει τόση σημασία, το πάει υπερβολικά γρήγορα. Μέσα σε μια μέρα είχαν εξετάσει όλους τους μάρτυρες, είχαν ερευνήσει τα άλλοθι, είχαν εξετάσει το αυτοκίνητο και το πτώμα και είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το τόσο καλό σχέδιο (Face palm No8) του Ραμίρο, δεν ήταν τόσο καλό τελικά (thank you captain obvious). Τον πιάνουν. Τον φυλακίζουν. Περνάει μία ολόκληρη μέρα στο κελί και μία ολόκληρη νύχτα. Τον παίρνουν για ανάκριση. Εμφανίζεται ένας στρατηγός. Του υπόσχεται να τα διαγράψει όλα άμα ομολογήσει. Δεν ομολογεί. Του δίνει άλλοθι η Αρασέλι ότι ήταν όλη την νύχτα στο δωμάτιο της, πουθενά δεν αναφέρει πως αντέδρασε ο οποιοσδήποτε από αυτήν την βόμβα.

~Face Palm No9~

Η κοπέλα γίνεται κολλιτσίδα. Έχουν σχέση. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΙ ΛΕΕΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ. Βγαίνουν. Αυτός αν και τον ερεθίζει θέλει να σταματήσει. Την πάει στην μέση του πουθενά. Εκείνη του κουνιέται. Το κάνουν μέσα στο αυτοκίνητο. Δύο τρεις φορές. Της λέει πως νιώθει. Εκείνη εκνευρίζεται. Το κάνουν πάνω στο καπό και την πνίγει. Ναι καλά διαβάσατε την σκοτώνει… ΤΗΝ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΞΑΝΑ.

~Face Palm No10~

Παρατάει το πτώμα της (όντως τώρα;). Φεύγει για Παραγουάη (επιτέλους) και περιμένει να τον πιάσουν.

~Face palm No11~

Τέλος βιβλίου…

Εκείνη την στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο και τινάχτηκε από το κρεβάτι. Επιτέλους, έρχονταν να τον συλλάβουν. Σήκωσε το ακουστικό. Ήταν ο τύπος από τη ρεσεψιόν. «Κύριε, σας ζητά μια δεσποινίδα».
Ο Ραμίρο έσφιξε το ακουστικό κρατώντας την ανάσα του. Κοίταξε από το παράθυρο κουνώντας αρνητικά το κεφάλι. Έπειτα κοίταξε τη Βίβλο που βρισκόταν πάνω στο κομοδίνο και σκέφτηκε το Θεό. Μα εκείνος δεν είχε Θεό. Δεν υπήρχε. Το μόνο που υπήρχε και θα υπήρχε για πάντα, ήταν η ανάμνηση της καυτής σελήνης του Τσάκο, την πιο ερεθιστική επιδερμίδα που συνάντησε ποτέ.
«Πως είπατε;»
«Σας ζητά μια δεσποινίδα, κύριε, σχεδόν παιδί».

-Φλογισμένη Σελήνη, σ. 150 … τέλος βιβλίου

~Face BOOK… απλά πλέον κατέληξα να κοπανάω το κεφάλι μου με το βιβλίο~

Δεν ξανακάνω το λάθος (θα το ξανακάνω) να διαβάσω ένα βιβλίο που από την αρχή με προδιαθέτει να μην το διαβάσω. Έχε χάρη που ήταν μόνο 150 σελίδες. Άμα ήταν πιο μεγάλο θα το είχα παρατήσει και άμα δεν ήταν της βιβλιοθήκης θα το είχα πετάξει από το παράθυρο με καθόλου τύψεις.

---

Συγνώμη για την πολυλογία. Πραγματικά πολύ μεγάλο άρθρο. Άμα διαβάσατε μέχρι το τέλος κερδίσατε ένα μπισκοτάκι ❤

Μέχρι την επόμενη φορά σας φιλώ :*