Πριν από λίγα λεπτά έβαλα να ακούσω όλο το Hamilton από την αρχή και ένα συναίσθημα με κατέκλυσε μουδιάζοντας το στομάχι μου. Ρίγη κυρίευσαν το κορμί μου. Τότε συνηδητοποίησα ότι αυτό το συναίσθημα με πιάνει κάθε φορά που ξεκινάω μια καινούργια πολύ καλή ιστορία.
Νιώθω ακριβώς όπως όταν είσαι με το αγόρι που είσαι ερωτευμένη αρκετό καιρό και σκύβει να σε φιλήσει και φτάνει το πρόσωπο του χιλιοστά μακριά από το δικό σου. Νιώθεις την ανάσα του στα χείλη σου, βλέπεις την κόρη του ματιού του να μεγαλώνει, την ίριδα να εξαφανίζεται. Αρχίζει, από το άγχος, να παρατηρείς τα πάντα στο πρόσωπο του. Πως σε κοιτάει. Το σχήμα των χειλιών. Αυτά τα λιγοστά δευτερόλεπτα πριν το φιλί όλες σου οι αισθήσεις έχουν ενταθεί. Νιώθεις τον αέρα πιο λεπτό γύρω σου. Η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή. Η αναμονή μέχρι να κλείσει την απόσταση μεταξύ σας. Ζεσταίνεσαι. Κρυώνεις. Η ανάσα σου γίνεται πιο γρήγορη και περιμένεις. Περιμένεις αυτό που πρόκειται να έρθει.
Έτσι ακριβώς νιώθω κάθε φορά που ξεκινάω μια ιστορία που λατρεύω, ακριβώς όπως αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα αναμονής και όσο μπαίνω περισσότερο μέσα στην ιστορία αυτό το αίσθημα εντείνεται. Φτάνω στο τέλος και η ανάσα μου έχει κοπεί. Το στήθος μου ανεβοκατεβαίνει σαν τρελό. Το κεφάλι μου έχει μουδιάσει. Κοιτάω το βιβλίο με κενά μάτια.
Μπορεί κάποιοι να με κοροϊδεύσουν για αυτό που λέω αλλά το διάβασμα διαθέτει τον δικό του ερωτισμό, όπως και η ταινία ή η σειρά, ένα μιούζικαλ ακόμα και ένα τραγούδι. Μπαίνουν μέσα στις αισθήσεις σου. Τις κατευθύνουν. Τις αλλάζουν. Τις μεγενθύνουν. Νιώθεις πολλά περισσότερα. Νιώθεις πολλά λιγότερα. Δεν νιώθεις τίποτα. Η ιστορία σε παρασύρει και θες να ρουφήξεις όσο περισσότερο από αυτήν μπορείς σε μια καθισιά. Δεν θες να την αφήσεις από το χέρι, γιατί άμα ξεφύγει δεν θα ξέρεις τι να κάνεις, πως θα συνεχίσεις να ζεις. Την χρειάζεσαι. Πρέπει να την έχεις όλη αλλά δεν πρέπει να τελειώσει ποτέ. Θέλεις κι άλλο, άλλο ένα κεφάλαιο, άλλη μια παράγραφος, άλλη μία πρόταση, άλλη μία λέξη. Είσαι τόσο απελπισμένη που χρειάζεσαι έστω και ένα γράμμα παραπάνω.
Μάλλον εκεί μπαίνει το fandom. Αστείο που το λέω αυτό, όμως όλα τα fanart και τα fanfiction, σου καταπραΰνουν για λίγο την πείνα. Η πείνα όμως δεν φεύγει ποτέ. Θες κι άλλο. Δεν σε ικανοποιεί μία απλή ιστορία πλέον μέσα στο σύμπαν αυτό. Θες κι άλλο. Κι άλλο βιβλίο. Κι άλλες πληροφορίες για τον κόσμο αυτό. Θες κι άλλο. Αποζητάς κι άλλο. Χρειάζεσαι κι άλλο. Έτσι η ιστορία γίνεται ναρκωτικό. Θες την δόση σου.
Πιάνεις άλλο βιβλίο δεν σε ικανοποιεί. Αρπάζεις άλλο βιβλίο. Δεν μπορείς να συγκεντρωθείς. Το επόμενο το συγκρίνεις συνέχεια. Δεν νιώθεις την ίδια έξαψη. Δεν μουδιάζει όλο σου το κορμί. Δεν νιώθεις ρίγη. Αυτή η αίσθηση πριν το φιλί έχει φύγει. Δεν αντέχεις άλλο. Ψάχνεις. Ψάχνεις. Ψάχνεις.
Βρίσκεις αυτό που έψαχνες. Κρύος ιδρώτας σε πιάνει. Η οικεία αίσθηση σε κατακλύζει. Η ανάσα σου επιταχύνεται. Το θες. Το έχεις ανάγκη. Και ξεκινάνε όλα από την αρχή…
Μέχρι την επόμενη φορά σας φιλώ :*
bookitocat.com 