#booktalk: Το σπίτι στην Ομίχλη

Gaiman, N. (2002). Το σπίτι στην Ομίχλη. Αθήνα: Οξύ.

Let’s talk about Neil Gaiman. Μετά την πρόσφατη μου πώρωση με την σειρά American Gods, βάλθηκα στην αναζήτηση βιβλίων του Neil Gaiman. Έχω βάλει αρκετά στο μάτι αλλά ας το αφήσουμε για ποστ που θα κλαίω για τα βιβλία που θέλω να αγοράσω. Στο θέμα μας λοιπόν, πριν δύο βδομάδες βρήκα καταλάθος στην βιβλιοθήκη, όπου κάνω πρακτική, το βιβλίο «Το σπίτι στην ομίχλη» που με χαρά ανακαλύπτω ότι έχει γραφτεί από τον Gaiman και είναι το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίστηκε η καταπληκτική ταινία κινουμένων σχεδίων «Coraline» *fangirling». Αμέσως έβαλα στην άκρη το βιβλίο που διάβαζα εκείνη την περίοδο, -Γιάννη Μαρή, για όποιον ενδιαφέρεται-, και το δανείστηκα instantly.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα. Σύμφωνα με το σύντομο βιογραφικό του, στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, είναι ένας από τους σημαντικότερους μυθοπλάστες της εποχής μας. Το μεγαλύτερο έργο του είναι οι 10 τόμοι (75 τεύχη) του κόμικ «The Sandman», το οποίο έχει αποσπάσει πολλά μεγάλα βραβεία σε χώρες όπως ΗΠΑ, Αγγλία, Γερμανία κ.ά. Τα πιο γνωστά του είναι το «Neverwhere» (που θέλω τόσο πολύ να το αγοράσω, δεν φαντάζεστε πόσο), το «Stardust» (μία από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες, που μόλις πρόσφατα έμαθα ότι ήταν βιβλίο *.* ) και το «American Gods» (από τα high στην λίστα μου των to buy και λατρεύω την σειρά). Εντωμεταξύ, ο τύπος έχει πάρει τα βραβεία του αιώνα: Καλύτερο Μυθιστόρημα του 1999, βραβείο Nebula, βραβείο Hugo, βραβείο Bram Stoker και Locus. To «American Gods» ήταν υποψήφιο για το Παγκόσμιο Βραβείο Λογοτεχνίας του Φανταστικού. Σαν συγγραφέας (wannabe τέλος πάντων) έχει γίνει ένας από τους συγγραφείς που αποτελούν idols για μένα.

Οκ fangirling τέλος ας μιλήσουμε για το βιβλίο.

Την επόμενη της μετακόμισής τους, η Κόραλαϊν βγήκε για εξερεύνηση…

Το σπίτι στην Ομίχλης ή αλλιώς Coraline είναι ένα απολαυστικά σκοτεινό παραμύθι για όλες τις ηλικίες, αν και άμα είχα παιδί ηλικίας κάτω των 12 δεν θα το άφηνα να το διαβάσει, εδώ τρόμαξα η ίδια σε ορισμένα σημεία και είμαι 22 χρονών. Μου θύμισε μια διαφορετική Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, καθώς η μικρή Κόραλαϊν μέσω μιας πόρτας στο δωμάτιο του σχεδιαστηρίου μπαίνει σε έναν κόσμο με ζώα που μιλάνε, ζωντανά παιχνίδια, ποντικούς κατασκόπους, κλεμμένες ψυχές και μια αιώνια ομίχλη.

Το νέο σπίτι της οικογένειας της μικρής Κόραλαϊν έχει είκοσι ένα παράθυρα και δεκατέσσερις πόρτες. Οι δεκατρείς από αυτές ανοίγουν και κλείνουν. Η δέκατη τέταρτη είναι κλειδωμένη, γιατί οδηγεί σε έναν άλλον κόσμο, έναν κόσμο σχεδόν ολόιδιο με αυτόν της Κόραλαϊν, μα τόσο διαφορετικό…

Έτσι ξεκινάει η περιγραφή από πίσω και το ενδιαφέρον μεγαλώνει. Όντως βλέπεις μια ιστορία μιας κοπέλας που αν και οι γονείς της δεν της δίνουν την πρέπουσα σημασία εκείνη τους αγαπάει και δεν θα τους άλλαζε με τίποτα. Στον κάτω όροφο του σπιτιού της μένουν δύο δίδυμες, μεγάλες σε ηλικία, κυρίες με τα σκυλάκια τους, που κάποτε ήταν ηθοποιοί. Στο σπίτι, που κάποτε ήταν σοφίτα, μένει ένας αδύνατος ψηλός κύριος που προπονεί μία μπάντα από άσπρα ποντικάκια. Αυτός είναι ο μικρός κόσμος της μικρής Κόραλαϊν.

Όλα όμως αλλάζουν όταν παίρνει το παλιό μεταλλικό κλειδί και ανοίγει αυτήν την δέκατη τέταρτη πόρτα που στην πραγματικότητα από πίσω της έχει έναν χτισμένο τουβλότοιχο, no plot twist there obvioysly. Το βράδυ, όμως, ο τοίχος εξαφανίζεται και η Κόραλαϊν μπαίνει στον άλλον κόσμο, όπου γνωρίζει τους άλλους γονείς της, οι οποίοι αντί για μάτια έχουν κουμπιά. Γενικά, όλοι στον άλλον κόσμο έχουν κουμπιά στα μάτια, δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί. Η δικιά μου θεωρία είναι για να τους ξεχωρίζεις από τον κανονικό κόσμο αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι έχει ο κάθε συγγραφέας στο μυαλό του. Στο κάτω πάτωμα γνωρίζει τις άλλες δίδυμες, που είναι πλέον νέες και δίνουν αιώνιες παραστάσεις σε ένα κοινό από τερριέ… ναι καλά ακούσατε, το κοινό τους είναι σκυλάκια, όχι τόσο κακό κοινό κατά την γνώμη μου και δεν πρόκειται να σε γιουχάρουν, κάτι είναι κι αυτό. Τα λευκά ποντίκια είναι μαύρα και κατάσκοποι της άλλης μητέρας και σίγουρα όχι και τόσο γλυκά.

Εκείνη δεν δέχεται να μείνει στον άλλον κόσμο, στην οποία απόφαση συμφωνώ, είναι φρικιαστικά εκεί πέρα και όλοι όπως προείπα έχουν κουμπιά για μάτια, για ξύπνα με αυτό το θέαμα αν μπορείς. Οι γονείς της, οι κανονικοί γονείς της, εξαφανίζονται και η Κόραλαϊν συγκεντρώνει όλο το θάρρος, που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ήξερε ότι είχε, και πάει να τους βρει με κίνδυνο να χάσει την ίδια της την ψυχή.

Με τέτοια πλοκή πως γίνεται να μην το λατρέψει κανείς. Πείτε μου πως.

Ο τρόπος γραφής του Gaiman είναι καταπληκτικός. Τρέχει εύκολα το διάβασμα και δεν σε κουράζει καθόλου. Ένα μπράβο βέβαια και στον Βασίλη Μπαμπούρη, που μπόρεσε με επιτυχία να αποδώσει τις παρομοιώσεις και τις μεταφορές του Gaiman. Πραγματικά, ότι πιο ευκολοδιάβαστο έχω διαβάσει, δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου. Και το εξώφυλλο… αχ το εξώφυλλο, τόσο ανατριχιαστικά ωραίο.

Μάζεψε όσο κουράγιο της είχε απομείνει, είπε στον εαυτό της Είμαι γενναία -κόντεψε μάλιστα να το πιστέψει- κι έπειτα πήγε από την άλλη μεριά του σπιτιού, μες στην γκρίζα ομίχλη που δεν ήταν ομίχλη, και κατευθύνθηκε προς την εξωτερική σκάλα.

Τελειώνοντας, έχω να πω ότι «Το σπίτι στην ομίχλη» είναι ένα βιβλίο που έχει vibes από παραμύθι. Μόλις βουτάς μέσα στις σελίδες του νιώθεις ότι γίνεσαι η ίδια η Κόραλαϊν και φοβάσαι μαζί της, στεναχωριέσαι μαζί της, χαίρεσαι μαζί της, εγώ προσωπικά είχα χεστεί πάνω μου (συγνώμη για την έκφραση). Σε όλη την διάρκεια της ανάγνωσης δεν ένιωσα ούτε λεπτό ότι διάβαζα αλλά ένιωθα ότι το ίδιο το βιβλίο με είχε ρουφήξει και έβλεπα τριγύρω μου ότι έβλεπε η μικρή Κόραλαϊν. Η ταινία εξελισσόταν στο μυαλό μου και ήταν ότι πιο τέλειο είχα δει. Αφού κάποια στιγμή διάβαζα στον δρόμο και μια γάτα άρχισε να προχωράει δίπλα μου και γυρνάω τις λέω «Γεια σου γατούλα» και εκείνη την στιγμή μια τύπισσα χαιρέτησε έναν που πέρναγε από δίπλα της. Εγώ βέβαια νόμιζα ότι ήταν η γάτα που μίλησε, ναι έχω χαμηλό iq τι θέλετε τώρα, και άρχισα να τρέχω τρομαγμένη μήπως δω την μητέρα μου με κουμπιά στα μάτια. Μην το σχολιάσετε αυτό αλλά έπρεπε να σας δείξω πόσο το ένιωθα το βιβλίο βρε παιδί μου.

Η βαθμολογία μου είναι:  (στα πέντε)

Προφανώς και το προτείνω να το διαβάσετε αλλά πηγαίνετε να δείτε και την ταινία γιατί είναι όντως εξίσου καλή.

Μέχρι την επόμενη φορά σας φιλώ :*